100 χρόνια πέρασαν από την πρώτη καταγεγραμμένη ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, στο μέρος που κατοικούσαν οι θεοί των αρχαίων. Από τότε πολλοί από εμάς έχουμε τιμήσει το βουνό με την παρουσία μας και αυτό μας έχει ανταμείψει με ανεπανάληπτες εμπειρίες. Με αφορμή τον εορτασμό αυτής την επετείου διοργανώθηκε, στις 20-21 Ιουλίου και η καθιερωμένη ετήσια (73η) Πανελλήνια Ορειβατική Συνάντηση στην περιοχή του Ολύμπου. Την συνάντηση τίμησε με την παρουσία των μελών του και ο σύλλογός μας. Έτσι η ολιγομελής ομάδα μας ξεκίνησε το απόγευμα της Παρασκευής από την Άρτα και το βραδάκι μας βρήκε στο Λιτόχωρο να κάνουμε βόλτα συναντώντας πολλούς φίλους και συνορειβάτες από όλη την Ελλάδα.

   Για την ανάβασή μας στο οροπέδιο των Μουσών, την άλλη μέρα, διαλέξαμε ένα μονοπάτι που δεν το προτιμούν πολλοί, το λεγόμενο Γομαρόσταλο. Πρόκειται για μια απαιτητική διαδρομή που ξεκινά από τη θέση Πριόνια κι ανεβαίνει ιδιαίτερα ανηφορικά κι απότομα κατευθείαν στο οροπέδιο με το κερασάκι στην τούρτα το παιχνίδι με τα βράχια για 100 μέτρα λίγο πριν το τέλος.

   Ξεκινάμε νωρίς το πρωί την κοπιαστική ανάβαση σε ανηφόρα με μεγάλη και συνεχή κλίση αλλά μέσα σε πυκνό δάσος που μας προφυλάσσει από τον ήλιο. Η σήμανση ιδιαίτερα πυκνή και δεν προβληματιζόμαστε καθόλου για την εύρεση της διαδρομής. Ο ιδρώτας τρέχει από όλους τους πόρους και οι ασκοί αρχίζουν και αδειάζουν... Στο μονοπάτι δεν υπάρχει κανένας και κάποια στιγμή φτάνουμε στο πρώτο από τα τρία λιβαδάκια που υπάρχουν στη διαδρομή. Από εδώ και πάνω είναι πλέον ευδιάκριτη και η μακριά ράχη που ακολουθούμε μέχρι ψηλά στο οροπέδιο. Κάνουμε την πρώτη μας στάση και απολαμβάνουμε το τοπίο απέναντί μας ενώ από πάνω μας διακρίνονται οι κορυφές του Ολύμπου. Αφού ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας συνεχίζουμε την ανηφόρα. Τα δέντρα αρχίζουν και αραιώνουν και θαυμάζουμε το τοπίο καλύτερα. Τα λίγα σύννεφα που κάλυπταν τις κορυφές έχουν σχεδόν διαλυθεί.

  Πίσω μας ακούμε βήματα και βλέπουμε άλλα δύο άτομα να ανεβαίνουν, τα μοναδικά που συναντήσαμε καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής. Φτάνουμε πλέον και στο δεύτερο λιβαδάκι ενώ λίγο μετά ακολουθεί και το τρίτο. Αποφασίζουμε να κάνουμε άλλη μια σύντομη στάση λίγο πιο πάνω όπου πλέον στενεύει ιδιαίτερα και η ράχη που ακολουθούμε. Συνεχίζουμε και λίγο ψηλότερα αρχίζουμε να σκαρφαλώνουμε στα βράχια ενώ απέναντι δεξιά μας βλέπουμε την Σκούρτα και το πέρασμα του Λαιμού γεμάτο κόσμο που ανεβαίνει προς το οροπέδιο. Σκαρφαλώνουμε εύκολα ενώ σκεφτόμαστε ότι θα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον αυτό το κομμάτι τη χειμερινή περίοδο.

   Τελικά βγαίνουμε στο οροπέδιο σχετικά κοντά στο καταφύγιο Κάκκαλος μετά από 5 περίπου ώρες και σε λίγο η σκηνή μας προστίθεται στις αρκετές άλλες που είναι ήδη στημένες στο οροπέδιο. Ξεκούραση και το απόγευμα μας είναι δυναμικό, ανεβαίνουμε στο Στεφάνι(2,912μ.), τη δεύτερη ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου και καθήμενοι στο Θρόνο του Δία απολαμβάνουμε αφ’ υψηλού τις εκδηλώσεις στο οροπέδιο με χορούς και τραγούδια καθώς και την απίθανη θέα στις τριγύρω κορφές. Ο καιρός είναι πολύ καλός και οι ακτίνες του ήλιου μας ζεσταίνουν. Πριν το σούρουπο επιστρέφουμε στο οροπέδιο και όταν η θερμοκρασία πέσει επικίνδυνα μας βρίσκει χωμένους μέσα στους ζεστούς υπνόσακους και ο ύπνος έρχεται σύντομα. Για την επιστροφή μας την Κυριακή διαλέγουμε ένα άλλο δρόμο να ανέβουμε από τα ζωνάρια στον Μύτικα(2,918μ.), την ψηλότερη κορυφή κι από εκεί μέσω Κακόσκαλας να περάσουμε στην κορυφή Σκάλα κι ακολούθως να κατέβουμε προς Πριόνια . Ο καιρός δυστυχώς έχει χαλάσει, φυσάει και σύννεφα έχουν καλύψει τις κορυφές αλλά που και που ο καιρός ανοίγει επιτρέποντάς μας να θαυμάσουμε τη θέα. Φτάνουμε στον Μύτικα και αφού βγάλουμε τις αναμνηστικές φωτογραφίες με την ελληνική και την ελβετική σημαία διαβάζουμε κάποια από τα αφιερώματα που είναι γραμμένα στο βιβλίο κορυφής.

  Συνεχίζουμε προσεκτικά από την Κακόσκαλα και φτάνουμε στην Σκάλα από όπου η θέα προς τα Καζάνια είναι καταπληκτική. Μέσω της Κακόσκαλας ανέβηκαν στο Μύτικα όλες σχεδόν οι πρώτες ομάδες και για πολλά χρόνια ήταν σχεδόν ο μοναδικός δρόμος προς την κορυφή του βουνού. Σε αυτό συνέβαλε σημαντικά και η κατασκευή του καταφυγίου Σπήλιος Αγαπητός (ή Όλυμπος Α’), σε χαμηλότερο σημείο, που επέτρεψε ουσιαστικά και τη μαζικοποίηση των αναβάσεων στις ψηλές κορφές του Ολύμπου. Αφήνουμε τα σακίδια και πεταγόμαστε μέχρι την κορυφή Σκολιό(2,908μ.) από όπου σε ένα άνοιγμα του καιρού θαυμάζουμε με δέος τον τρόπο με τον οποίο το δίδυμο των ψηλών κορυφών Μύτικας – Στεφάνι δεσπόζουν επιβλητικά πάνω από τα Καζάνια! Ο καιρός κλείνει ξανά και πιάνουμε το μονοπάτι για Πριόνια μέσω του καταφυγίου Σπήλιος Αγαπητός. Πυκνή ομίχλη καλύπτει τα πάντα γύρω μας σχεδόν μέχρι τα πρώτα δέντρα. Κινούμαστε γρήγορα στο καλοπατημένο μονοπάτι και μετά από σύντομη στάση στο καταφύγιο φτάνουμε στα πολύβουα Πριόνια. Απαραίτητη η βουτιά στα κρύα νερά του Ενιπέα που μας αναζωογονεί πριν να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής πραγματικά γεμάτοι με εικόνες και συναισθήματα!