Το άρθρο που ακολουθεί είναι του Γιάννη Σχίζα από την εφημερίδα Η Αυγή. Ένα άρθρο μεστό από νόημα και σκέψεις όχι μόνο για το βουνό των θεών αλλά και την ορειβασία γενικότερα. Ας το απολαύσουμε!!

 Στον αγαπητό φίλο, δασολόγο και υπερασπιστή της φύσης Γιώργο Ντούρο (1948-2008).

Στις 2 Αυγούστου συμπληρώνονται 100 χρόνια από την πρώτη ανάβαση στον Όλυμπο. Η Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας και Αναρρίχησης τα γιορτάζει διοργανώνοντας την 73η ΠΟΣ στον Όλυμπο στις 20-21/07.

Παρακάτω ακολουθεί ένα σύντομο ιστορικό καθώς και το χρονικό της ανάβασης μαζί με κάποιες φωτογραφίες όπως δημοσιεύτηκε στην σελίδα της ΕΟΟΑ.

Η προγραμματισμένη εξόρμηση του ΕΟΣ Άρτας για τις 6 και 7 Ιουλίου ήταν για τον Όλυμπο. Αποφασίσαμε να κάνουμε δύο ομάδες. Η πρώτη θα ανέβαινε από την κλασσική διαδρομή από Γκορτσιά στο Μύτικα και η δεύτερη, η πιο μικρή και ευέλικτη αποφάσισε να κάνει κάτι διαφορετικό.

Φτάνοντας Παρασκευή βράδυ στα Πριόνια μας υποδέχεται μία καλοκαιρινή μπόρα. Ξυπνάμε στις 4 το πρωί και αφού μαζέψουμε τα αντίσκηνα ξεκινάμε την ανάβασή μας στις 5. Παίρνουμε το μονοπάτι που οδηγεί στο καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός και μετά από 45 λεπτά στρίβουμε και μπαίνουμε στον εκπληκτικό Μαυρόλογγο. Ανηφορικό μονοπάτι μέσα στην πρωινή εκκωφαντική σιωπή του δάσους το οποίο σε 3 ώρες μας οδηγεί στην τοποθεσία Λιβαδάκι με απίστευτη θέα προς το Αιγαίο Πέλαγος. Μετά από μία ανάσα συνεχίζουμε την ανηφορική μας πορεία στην πρώτη κορυφή της ημέρας το Σημαιοφόρο. Η ανάβαση της κορυφογραμμής μας φέρνει στη δεύτερη κορυφή τον Πάγο. Το βλέμμα μας απολαμβάνει όλο το πανόραμα του Ολύμπου με τις ψηλές κορυφές του, τον δροσερό Ενιπέα στα πόδια μας και την υπόλοιπη διαδρομή που μας περιμένει.

Το τριήμερο 29-30/06&1/07 ΕΟΣ Άρτας πραγματοποίησε τριήμερη ορειβατική εξόρμηση στον Όλυμπο με δύο διανυκτερεύσεις σε ορειβατικά καταφύγια. Σκοπός ήταν η πραγματοποίηση της διαδρομής Γκορτσιά - Πετρόσκρουγκα - Οροπέδιο Μουσών - κορυφές - καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός - Πριόνια.

Παρασκευή μεσημέρι ξεκινά η ανάβαση από τη θέση Γκορτσιά, λίγα χιλιόμετρα πάνω από το Λιτόχωρο Πιερίας. Διασχίζουμε το ορειβατικό μονοπάτι μέσα σε πυκνό δάσος οξιάς η οποία καθώς ανεβαίνουμε δίνει τη θέση της σε πεύκη. Ο καιρός ευχάριστα συννεφιασμένος δεν φαίνεται απειλητικός. Μετά από 3 ώρες φτάνουμε στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας στα 1.940μ., το οποίο κατέχει περίοπτη θέση στο πυκνό δάσος και μαγευτική θέα προς τον κάμπο της Πιερίας, τον Θερμαϊκό κόλπο, έχοντας στο "πιάτο" την πόλη της Κατερίνης και πιο πέρα τη Θεσσαλονίκη. Μένουμε καθηλωμένοι επί ώρες στο μπαλκόνι παρατηρώντας απειλητικά νέφη να μας πλησιάζουν, θαυμάζοντας το ουράνιο τόξο που σχηματίζεται στους πρόποδες τους Ολύμπου, την μαγική πανσέληνο και τα νυχτερινά φώτα.

Όλυμπος...το βουνό των θεών...

Ο Όλυμπος είναι ένα μοναδικό βουνό, σου προσφέρει από την πρώτη στιγμή απλόχερα την μαγεία του, όσο πιο κοντά φτάνεις στο μεγαλόπρεπο Στεφάνι του Δία, τόσο πιο εύκολα μαγεύεσαι από την ιστορία που έχει αφήσει. 

Στην κορυφή αυτό που κυριαρχεί είναι το δέος. Καθώς ατενίζεις την ατελείωτη θέα,σε περιβάλλει μια ανακούφιση και μια ευχαρίστηση. Η στιγμή που συνειδητοποιείς πως είσαι στην κορυφή αργεί να έρθει, αλλά όταν έρθει σε κάνει να ξεχάσεις τον κόπο και την ταλαιπωρία που έκανες για να φτάσεις έως εκεί!

Ίσως το ωραιότερο πράγμα σε αυτό το βουνό, είναι ότι σε φέρνει κοντά με άλλα άτομα, κάνεις φιλίες, συζητάς για τα ίδια και όχι μόνο ενδιαφέροντα, μαθαίνεις πράγματα που ούτε καν είχες φανταστεί.

Σε ένα τέτοιο μέρος, μακριά από τον πολιτισμό και ο,τι έχει να κάνει με αυτόν, η καλή παρέα θα σε βοηθήσει να περάσεις ακόμη καλύτερα!

Το οικοσύστημα του Ολύμπου είναι ατελείωτο, θεωρώ πως οποιοσδήποτε λάτρης της φύσης το επισκεφθεί, θα μείνει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Το δάσος ξεκινάει λίγα χιλιόμετρα μακριά από την θάλασσα και φτάνει μέχρι και πάνω από τα 2000 υψόμετρο, είναι άλλη μια ιδιαιτερότητα του Ολύμπου η οποία τον κάνει να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα βουνά της Ελλάδας. 

Περιβάλλεται από ποτάμια, καταρράκτες, λιβάδια και φυσικά από μια τεράστια ποικιλία δένδρων, φυτών και άγριας ζωής.

Μάνθος Σουλούπης

Αυτή τη φορά προορισμός του συλλόγου ήταν το ψηλότερο βουνό τής Ελλάδας, ο Όλυμπος· το βουνό των Θεών, η στέγη της Ελλάδας. Το βουνό που από τα αρχαία χρόνια είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη μυθολογία και τη θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων· το βουνό των 55 κορυφών άνω των 2000 μέτρων!

Αφού φτάσαμε στο Λιτόχωρο, κάναμε μία μικρή στάση· από εκεί πήραμε τον δρόμο για τα Πριόνια, και αφού ετοιμαστήκαμε, ξεκινήσαμε για το καταφύγιο τής Πετρόστρουγκας, όπου και περάσαμε το πρώτο βράδυ.Το καλογραμμένο μονοπάτι κινείται μέσα σε δάσος και παρότι από ένα σημείο τής διαδρομής και μέχρι το καταφύγιο άρχισε να ψιλοβρέχει, όμως αυτό δεν μας προβλημάτισε.

Ο Όλυμπος είναι ένα βουνό που από την φύση του, λόγω των πολλών εναλλακτικών επιλογών, σου προσφέρει ένα εύρος συναισθημάτων που δεν μπορείς αλλού να βιώσεις. Φαράγγια, πανέμορφα δάση με σπάνια ενδημική χλωρίδα και πανίδα, μονοπάτια εύκολα και δύσκολα, πανύψηλες κορυφές που θαρρείς πως σκίζουν τον ουρανό είναι λίγα μόνο από αυτά που συναντάς. Όπως γράφει και ο Ιθακήσιος “…ο Όλυμπος είναι ο Παρθενώνας της ελληνικής φύσης… είδα χιόνια που να αρχίζουν από την κορυφή του και να φθάνουν ως τα νύχια, ως τη θάλασσα του Θερμαϊκού, ένα ηλιόλουστο άφθαστης ελληνικής ομορφιάς που θα έλεγε κανείς ότι ένας γλύπτης, ένας μεγάλος καλλιτέχνης το ελάξεψε. Εκπληκτικό θέαμα μα την αλήθεια που δύο μάτια και μια μόνο αίσθησις δεν ήταν αρκετά να το χαρούνε”. Έτσι μπορείς να καταλάβεις γιατί οι πρόγονοι μας τοποθέτησαν τους θεούς τους σε αυτό το βουνό αλλά και γιατί μέχρι και τις μέρες μας αποτελεί έναν πόλο έλξης για όλους τους ορειβάτες του κόσμου.

   100 χρόνια πέρασαν από την πρώτη καταγεγραμμένη ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, στο μέρος που κατοικούσαν οι θεοί των αρχαίων. Από τότε πολλοί από εμάς έχουμε τιμήσει το βουνό με την παρουσία μας και αυτό μας έχει ανταμείψει με ανεπανάληπτες εμπειρίες. Με αφορμή τον εορτασμό αυτής την επετείου διοργανώθηκε, στις 20-21 Ιουλίου και η καθιερωμένη ετήσια (73η) Πανελλήνια Ορειβατική Συνάντηση στην περιοχή του Ολύμπου. Την συνάντηση τίμησε με την παρουσία των μελών του και ο σύλλογός μας. Έτσι η ολιγομελής ομάδα μας ξεκίνησε το απόγευμα της Παρασκευής από την Άρτα και το βραδάκι μας βρήκε στο Λιτόχωρο να κάνουμε βόλτα συναντώντας πολλούς φίλους και συνορειβάτες από όλη την Ελλάδα.

Κείμενο-Φωτογραφίες: Άρης Λεονταρίτης, Γεωργία Κανελλοπούλου

Πίνδος. Οκτώβρης, 30.000 χρόνια πριν από σήμερα. Το χιόνι πέφτει απαλά και σκεπάζει σιγά-σιγά τις πλαγιές του βουνού. Σε κάποια σημεία το περσινό χιόνι παραμένει συσσωρευμένο σε κοιλάδες και κοιλότητες καθώς ο αδύναμος ήλιος του καλοκαιριού για ακόμη μια χρονιά δεν κατάφερε να το λιώσει. Ακόμη και το πιο ζεστό μεσημέρι του Ιουλίου η θερμοκρασία είναι μόλις 18 βαθμοί. Τα χρόνια περνούν και τα αλλεπάλληλα στρώματα χιονιού μεταμορφώνονται σε ένα σκληρό στρώμα πάγου, το οποίο συνεχώς βαραίνει και επεκτείνεται. Οι εσωτερικές δυνάμεις που αναπτύσσονται από τη βαρύτητα είναι τεράστιες. Ο πάγος στα χαμηλότερα στρώματα γίνεται ελαστικός ενώ η ασφυκτική πίεση κοντά στην επιφάνεια του εδάφους προσφέρει στον εφαπτόμενο πάγο την ενέργεια που χρειάζεται για να λιώσει. Ένας συνδυασμός φαινομένων ολίσθησης (με τη βοήθεια του νερού μεταξύ εδάφους- πάγου), ερπυσμού (λόγω της ελαστικότητας των χαμηλότερων στρωμάτων) και θραύσης (στην επιφάνεια του πάγου) δίνουν ζωή στον μέχρι τώρα άψυχο γαλανό πάγο. Γίνεται ένα επιβλητικό, αργοκίνητο ποτάμι που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Ένας παγετώνας. Καθώς τα χρόνια περνούν, η γη στρέφει τον άξονα της, ώστε να ξαναφέρει το παγωμένο βορινό της μάγουλο προς τον καλοκαιρινό ήλιο. Αρχίζει σιγά-σιγά να ξεμουδιάζει και οι πάγοι συρρικνώνονται υποχωρώντας τελικά άτακτα, προς τα πάνω. Έτσι, και αυτή η παγετώδης περίοδος είναι πια παρελθόν. Μέχρι να έρθει η επόμενη, ο δυνατός ήλιος λιώνει τα χιόνια κάθε καλοκαίρι και το μόνο που έχει απομείνει πλέον από τους παγετώνες είναι τα σημάδια που έχει χαράξει το σαρωτικό πέρασμά τους στη γη.