Η Δυτική Ελλάδα περιλαμβάνει πολλά βουνά εκ των οποίων κάποια είναι πραγματικά μεγαλοπρεπή (όπως λόγω χάρη τα Τζουμέρκα). Όμως πέραν αυτών υπάρχουν και άλλες διαδρομές, όμορφες και με μεγάλη ιστορία. Η συμμετοχή στον ορειβατικό σύλλογο μας έδωσε την ευκαιρία, την Κυριακή που μας πέρασε, να ανακαλύψουμε μία από αυτές τις διαδρομές.
Ξεκινώντας από την Άρτα και περνώντας από τα χωριά Κομπότι, Φλωριάδα, Χρυσοπηγή πήραμε την επαρχιακή οδό Πατιόπουλου-Χαλκιόπουλου. Ήδη από τον δρόμο η επίδραση του φθινοπώρου στα δέντρα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, το κόκκινο και το χρυσαφί χρώμα δεσπόζει πάνω στα δέντρα κάνοντας την διαδρομή με το λεωφορείο κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα, σε συνδυασμό με το κατάλευκο πέπλο της ομίχλης που είχε επισκεφτεί την κοιλάδα του Βάλτου.
Μετά από 1,5 ώρα φτάνουμε στο χωριό Περδικάκι. Το Περδικάκι (παλιά ονομασία Σακαρέτσι) είναι ορεινό χωριό της επαρχίας Βάλτου, χτισμένο σε υψόμετρο 740 μέτρων. Βρίσκεται σ' ένα βαθούλωμα με λόφους και λίγα χωράφια και κυκλώνεται από ελατοσκέπαστα βουνά, που αποτελούν συνέχεια της οροσειράς της Πίνδου, ενώ στα ανατολικά ριζά του, κάτω από σάρες και κακοτράχαλες και δρυόφυτες πλαγιές, διαβαίνει ο ποταμός Αχελώος.
Ως λάτρεις του βουνού εντυπωσιαστήκαμε από την τοποθεσία του χωριού, καθώς είναι βυθισμένο ανάμεσα στις καταπράσινες, από το ομώνυμο βότανο "περδικάκι", πλαγιές των μικρών λόφων, ενώ δεξιά και αριστερά εκτείνονται οι κορυφογραμμές του Μητσελιού και της Μηλιάς που αποτελούν συνέχεια της οροσειράς της Πίνδου. Οι πλαγιές του Μητσελιού και της Μηλιάς είναι κατάφυτες από έλατα και ανάμεσά τους σχηματίζονται, μετά το χωριό, δύο όμορφα οροπέδια ο Φορτωπός και το Μηλογόστι, ενώ σε απόσταση 6χλμ οι παράλληλες κορυφογραμμές καταλήγουν στο επιβλητικό βουνό Γραμματικού, σύμπλεγμα από ομαλούς λόφους με αραιή βλάστηση από κέδρους, έλατα και περδικάκι. Η περιοχή διαθέτει πλούσια πανίδα οπότε όποιος το επισκεφθεί έχει την πιθανότητα να συναντήσει διάφορα είδη άγριων ζώων όπως προστατευόμενα άγρια άλογα, λαγούς, ζαρκάδια, αγριογούρουνα ακόμα και λύκους που βρίσκουν καταφύγιο στα πλούσια δάση.
Ο χωμάτινος αγροτικός δρόμος που θα ακολουθήσουμε απέχει ένα χιλιόμετρο από το χωριό και θα μας συντροφεύει για ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής. Το πρώτο μέρος της ανάβασης είναι και το πιο εύκολο μιας και η κλίση του δρόμου είναι πολύ μικρή βοηθώντας μας στο να απολαύσουμε το καταπράσινο δάσος μέσα από το οποίο περνάει ο δρόμος. Ένα σημείο στο οποίο πρέπει να σταθούμε είναι η ύπαρξη πολλών και καλής ποιότητας μανιταριών στην διαδρομή πράγμα που μερικοί συνοδοιπόροι μας (οι οποίοι είναι γνώστες του αντικειμένου) το εκμεταλλεύτηκαν στον μέγιστο βαθμό.
Έπειτα από περίπου δυο ώρες αφήνοντας τον δασικό δρόμο αντικρίζουμε ένα καταπράσινο οροπέδιο το οποίο χρησιμοποιούν οι τοπικοί κτηνοτρόφοι για τα ζώα τους. Από το σημείο αυτό ξεκινάει και το πιο δύσκολο μέρος της ανάβασης. Για μια περίπου ώρα ανεβαίνουμε την μεγάλης κλίσης ανηφόρα με το μόνο θετικό να είναι το μαλακό χώμα. Σκοπός μας είναι να βγούμε στην κορυφογραμμή και από εκεί να βρούμε την κορυφή, αλλά δυστυχώς το μονοπάτι σε πολλά σημεία έχει χαθεί, γεγονός που μας αναγκάζει να περνάμε ανάμεσα από κέδρους σκυμμένοι για να μην χτυπήσουμε στα κλαδιά τους. Φτάνουμε στην κορυφογραμμή όπου πλέον το έδαφος είναι πετρώδες, θυμίζοντάς μας τα Τζουμέρκα.
Ακολουθώντας την κορυφογραμμή μετά από σύντομη και ήπια ανάβαση συναντάμε το κολωνάκι της κορυφής. Δυστυχώς για ακόμα μια φορά η συννεφιά δεν μας επέτρεψε να απολαύσουμε την θέα από την κορυφή της Τουλουπιέρας, μιας και σε καλές συνθήκες θα αγναντεύαμε στα δεξιά μας την λίμνη Κρεμαστών και στα αριστερά μας τα νησιά του Ιονίου.
Μετά από μια μικρή καθιερωμένη στάση στην κορυφή για ξεκούραση (μετά από 4 ώρες το δικαιούμαστε!!), η ομάδα πάντα με πολύ καλή διάθεση, παίρνει τον ίδιο δρόμο για την επιστροφή. Σε περίπου τρεις ώρες φτάνουμε και πάλι στο Περδικάκι. Η καθιερωμένη μπύρα σε συνδυασμό με κουβέντα γύρω από τη διαδρομή ήταν το κερασάκι στην τούρτα της εξόρμησής μας. Μία ακόμα μέρα ορειβασίας είχε φτάσει στο τέλος της.
