Σάββατο πρωί και η τετραμελής ομάδα μας βρίσκεται στην Άνω Κλειδωνιά έτοιμη να ξεκινήσει για μια επική διάσχιση στην Τύμφη. Η πρόβλεψη του καιρού για το απόγευμα είναι δυσμενείς και εμείς βλέπουμε τα πρώτα σύννεφα να κλείνουν την Γκαμήλα.
Ξεκινάμε λοιπόν περπατώντας για περίπου μία ώρα σε χωματόδρομο με κατεύθυνση προς την κορυφή της Κούλας και όντως μια πολύ ψιλή βροχή που αρχίζει να πέφτει μας προβληματίζει λίγο για το τι μέλει γενέσθαι, αν οι μπόρες έρθουν νωρίτερα. Εγκαταλείπουμε τον χωματόδρομο και βρισκόμαστε σε μονοπάτι που κινείται μέσα σε πανέμορφο δάσος. Η ομίχλη που έχει κατέβει μας χαρίζει πανέμορφες εικόνες που σίγουρα δεν θυμίζουν σε τίποτα καλοκαίρι.
Κάποια μικρά ανοίγματα που κάνουν τα σύννεφα αλλά και η θετική διάθεση και πεποίθηση της συνορειβάτισσας Κωνσταντίας πως δεν θα βρέξει μας ωθούν να ανέβουμε στην κορυφή του Λάπατου και να συνεχίσουμε την πορεία μας από εκεί. Και όντως με το που φτάνουμε στην κορυφή μια ριπή ανέμου καθαρίζει τα σύννεφα αποκαλύπτοντας ένα μεγαλειώδες θέαμα προς τη χαράδρα του Αώου και την Τραπεζίτσα αλλά και προς την Τύμφη.
Η πορεία μας συνεχίζεται στην κορυφογραμμή του Λάπατου και ως δια μαγείας ο καιρός δεν κλείνει σχεδόν καθόλου αφήνοντάς μας να θαυμάσουμε τις απότομες ορθοπλαγιές του. Μετά από περίπου 6 ώρες φτάνουμε στο τουριστικό κατάλυμα της Αστράκας για ξεκούραση και διανυκτέρευση.
Η Κυριακή μας βρίσκει να περπατάμε στα λιβάδια της Λάκας Τσουμάνη που είναι γεμάτη με πολύχρωμα αγριολούλουδα. Σιγά σιγά αρχίζουμε να ανεβαίνουμε και να τραβερσάρουμε τις κατάφυτες δυτικές πλαγιές του Λάπατου. Σύντομα περνάμε πάνω από την είσοδο για το πέρασμα της Νταβάλιστας και λίγο πιο μετά ένα μικρό κοπάδι από αγριόγιδα μας προσπερνάει τρομαγμένο.
Η πορεία μας συνεχίζεται στο μονοπάτι που είναι γνωστό και ως Σύρμα Κερασιάς το οποίο φτάνει σε χαρακτηριστικό ώμο πάνω από την Κόνιτσα. Εδώ οι επιλογές είναι δύο για τους πεζοπόρους. Η μια οδηγεί μέσω μιας απότομης κατηφορικής πορείας στο πεδίο βολής της Κόνιτσας και η άλλη πιο ομαλή μέσω της Σκάλας Φαρμάκη στην Άνω Κλειδωνιά.
Εμείς επιλέγουμε να περπατήσουμε στην άγνωστη σε εμάς Σκάλα Φαρμάκη. Ένα πραγματικά εντυπωσιακό μονοπάτι που ελίσσεται ακολουθώντας το ανάγλυφο στις πλαγιές του Λάπατου. Σε ένα μικρό κομμάτι της σκάλας υπάρχει ημιαναρριχητικό πέρασμα, όμως σε γενικές γραμμές το μονοπάτι είναι ομαλό αν και σε πολλά σημεία θέλει ψάξιμο μιας και έχει χαθεί. Επίσης η επικινδυνότητά του αυξάνεται λόγω των χορταριών που γλιστράνε. Πιθανόν το φθινόπωρο να είναι πιο εμφανές το μονοπάτι και λιγότερο επικίνδυνο. Οι εναλλαγές του τοπίου μας κρατάνε σε εγρήγορση, πράσινες πλαγιές δίνουν τη θέση τους σε πυκνό δάσος κωνοφόρων και φυλλοβόλων ενώ το μάτι μας φεύγει μακριά όπου το επιτρέπει το ανάγλυφο.
Στη συνέχεια κινούμαστε σε μονοπάτι τραβερσάροντας την βορειοδυτική πλευρά του Λάπατου η οποία μας προσφέρει πανοραμική θέα προς την Κόνιτσα και τον κάμπο της. Σύντομα καταλήγουμε σε παλιούς κοινοτικούς βοσκότοπους όπου υπάρχουν ακόμα κάποια σημάδια από στάνες αλλά και παλιές αναβαθμίδες. Μετά από λίγο ξεπροβάλει η κορυφή της Κούλας και πλέον ξέρουμε πως είμαστε πολύ κοντά στον χωματόδρομο που θα μας οδηγήσει στην Κλειδωνιά.
Τα κουρασμένα και καταπονημένα πόδια μας συναντούν το σκληρό και πατημένο έδαφος του χωματόδρομου κάνοντας την πορεία μας αρκετά κουραστική. Μία μικρή στάση για αγριοφράουλες μας αναζωογονεί και δίνει ένα πολύτιμο συμπλήρωμα σε βιταμίνες και αντιοξειδωτικά. Ξεκινάμε και πάλι την πορεία μας και σύντομα φτάνουμε στην Άνω Κλειδωνιά. Συνολικές ώρες περίπου 8:30.
Και κάπως έτσι τελειώνει μια επική διάσχιση της Τύμφης, ενός πανέμορφου ορεινού όγκου που θα πρέπει να μείνει μακριά από οποιεσδήποτε καιροσκοπικές δραστηριότητες. Ας μην ξεχνάμε πως τη φύση δεν την κληρονομούμε από τους προγόνους μας αλλά τη δανειζόμαστε από τα παιδιά μας.