Ξημερώματα Κυριακής ξεκινάει η ομάδα μας από την Άρτα με προορισμό το Πεντάλοφο. Μπαίνουμε στο λεωφορείο και σχεδόν 4 ώρες αργότερα φτάνουμε στην αφετηρία μας, ένα πλάτωμα με κιόσκι λίγο πρίν τον Πεντάλοφο. Οι διαδρομές δυο: η πιο εύκολη θα ανέβει στον προφήτη Ηλία από τις σκάλες και θα κατέβει ακολουθώντας το μονοπάτι που περνάει κάτω από τα απόκρημνα βράχια μέσα σε πανέμορφο δάσος οξιάς και η δεύτερη θα κάνει τη διάσχιση του ορεινού όγκου κάτι που πρώτη φορά επιχειρεί ο σύλλογός μας.
Ξεκινάμε με κέφι και όρεξη την πεζοπορία μας μέχρι να φτάσουμε λίγο κάτω από την σιδερένια σκάλα όπου αρχίζει και η απότομη ανηφόρα. Σιγά σιγά φτάνουν και οι 2 ομάδες και ο καθένας περιμένει τη σειρά του να ανέβει την πρώτη σκάλα. Στη συνέχεια και μετά από ολιγόλεπτο περπάτημα υπάρχει και η δεύτερη σκάλα που μας οδηγεί στο εκκλησάκι του προφήτη Ηλία. Εκεί κάνουμε στάση και θαυμάζουμε την θέα που φτάνει μέχρι τον Όλυμπο ενώ από την άλλη πλευρά μπορούμε σχεδόν ν' ακουμπήσουμε το Σμόλικα. Εδώ οι δύο ομάδες χωρίζονται και η δεύτερη ομάδα φεύγει γρήγορα για να συνεχίσει τη διαδρομή της.
Συνεχίζουμε ανεβαίνοντας σε άλλη μια κορυφή και από εκεί και πέρα κινούμαστε σε κορυφογραμμή με πολύ καλό μονοπάτι με καλή σηματοδότηση (Ε6) αλλά και με τις ταμπελίτσες. Βέβαια επειδή ζούμε στην Ελλάδα θα ήταν αδύνατο τόσο το υψόμετρο όσο και οι αποστάσεις και οι χρόνοι στις ταμπέλες να είναι σωστοί. Έτσι καθώς ανεβαίνουμε το βουνό το υψόμετρο μειώνεται(!!!!!) όπως και τα χιλιόμετρα για τον Πεντάλοφο από τον οποίο ξεκινήσαμε (από την άλλη μπορεί να είναι και κάποιο ανεξήγητο φαινόμενο της περιοχής, που καλό θα ήταν να ερευνήσουν ειδικές εκπομπές που υπάρχουν στην ελληνική τηλεόραση). Το καλό είναι πως δίνουν τη σωστή κατεύθυνση πάντως.
Ο καιρός καλός αλλά κανείς μας δεν μπορεί να αποφασίσει αν ζεσταίνεται ή αν κρυώνει, μιας και φυσάει αρκετός αέρας στην κορυφογραμμή, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να βάζουν και να βγάζουν ρούχα. Ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας... Ο κρύος καιρός έχει ρίξει τα φύλλα από τις οξιές και εμείς σχεδόν σε όλη τη διαδρομή βαδίζουμε πάνω στο αφράτο, κόκκινο χαλί τους. Η ώρα περνάει, τα χιλιόμετρα για τον προορισμό μας μειώνονται ή αυξάνονται ανάλογα με το κέφι της ομάδας που έβαλε τις πινακίδες και εμείς γελάμε, συζητάμε και χαιρόμαστε τη φύση μιας και η διαδρομή δεν παρουσιάζει τεχνικές δυσκολίες.
Κάποια στιγμή φτάνουμε σε μια διχάλα δασικού δρόμου, στη μέση της οποίας υπάρχει ένα δέντρο με ένα σημάδι στη μέση.... Δεξιά ή αριστερά; Ίσως το μοναδικό σημείο που χρειάζονταν μια καλύτερη σήμανση. Αποφασίζουμε σωστά να πάμε προς το αριστερά και μετά από κάποια μέτρα συναντάμε και την οικεία πινακίδα με τα χιλιόμετρα. Συνεχίζουμε με κέφι πάνω στον στρωμένο με φύλλα χωματόδρομο για αρκετή ώρα, μέχρι να βγούμε από το πυκνό δάσος και να συνεχίσουμε πλέον στον σχετικά άχαρο αγροτικό δρόμο. Η ώρα περνάει και ο ήλιος οδεύει προς τη δύση του αναγκάζοντας μας να βγάλουμε τους φακούς για τα τελευταία 10 λέπτα. Το λεωφορείο περιμένει λίγο πριν τη Ν. Κοτύλη. Κάνοντας μια ανασκόπηση της εκδρομής μας στο GPS βλέπουμε πως έχουμε διανύσει 24χμ. σε περίπου 8 ώρες.
Μελανό σημείο σε αυτή την κατά τα άλλα τόσο όμορφη διαδρομή αποτελεί η πυροβολημένη στο σβέρκο αρκούδα που βρήκε η πρώτη ομάδα στο μονοπάτι κάτω από τον προφήτη Ηλία.
