Το πρωί της Κυριακής μας βρίσκει να παίρνουμε το λεωφορείο με κατεύθυνση προς το Ασημοχώρι, ένα χωριό στα σύνορα με την Αλβανία μετά την Κόνιτσα. Η πρόγνωση για τον καιρό είναι συννεφιά αλλά λίγο μετά την Φιλιππιάδα αρχίζει να βρέχει, και όλοι σκεφτόμαστε πως θα εξελιχθεί. Η βροχή συνεχίζεται μέχρι περίπου την Κόνιτσα και για καλή μας τύχη εκεί σταματά.
Από το Ασημοχώρι παίρνουμε τον δασικό δρόμο και τον ακολουθούμε για αρκετή ώρα μέχρι να φτάσουμε σ' ένα ξέφωτο όπου βρίσκεται και το μνημείο του Papi Lila, του παιδιού που στην προσπάθειά του να περάσει στην Ελλάδα πάγωσε. Από το σημείο αυτό ανεβαίνουμε προς τα πάνω την πλαγιά χωρίς να υπάρχει μονοπάτι και φτάνουμε στα σύνορα. Απέναντί μας ορθώνονται οι εντυπωσιακές ορθοπλαγιές της Νεμέρτσικας. Εμείς ακολουθούμε την κορυφογραμή και από κάτω μας βλέπουμε τα κουφάρια των δέντρων από την φωτιά που έκαψε το δάσος πριν από λίγα χρόνια.
Ξαναμπαίνουμε στο δάσος στο οποίο έχει ανοιχτεί μάλλον αντιπυρική ζώνη και έχουν κοπεί αρκετά δέντρα γεγονός που μας κάνει να αναρωτιόμαστε για την παράνομη υλοτόμηση στην περιοχή. Κατευθυνόμαστε προς την κορυφή Γκόλιο (1930μ.) και κοιτάζοντας προς τα κάτω βλέπουμε το πανέμορφο χαλί που σχηματίζουν οι οξιές που σιγά σιγά γίνονται κιτρινοκόκκινες. Κάποιοι σιγά σιγά αρχίζουν και βρίσκουν τους πρώτους κάλυκες ενώ περπατάμε δίπλα στα οχυρωματικά έργα του εμφυλίου και λίγο πιο κάτω βρίσκουμε και συρματοπλέγματα.
Μετά από σύντομη στάση και ενώ ο ήλιος πια μας συντροφεύει μέσα από τα σύννεφα κατηφορίζουμε προς το δάσος για να βρούμε το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στο Κάμενικ (2.050μ). Όλη η διαδρομή είναι στα σύνορα με την Αλβανία και στην κορυφή υπάρχει ένα μικρό αλβανικό φυλάκιο παραδομένο πλέον στην τύχη του. Αφού κάνουμε μια καλή στάση συνεχίζουμε στην κορυφογραμμή και όταν φανεί ο δασικός δρόμος από κάτω μας κατευθυνόμαστε προς αυτόν και τον ακολουθούμε για να βγούμε στα Λουτρά του Αμάραντου.
Συνολικός απολογισμός της διάσχισης είναι 9 ώρες πορεία σε ένα από τα ομορφότερα βουνά και ούτε μια σταγόνα βροχής. Για το τέλος θέλω να κρατήσω μια φράση που είπε ένας φίλος, αρχικά σκεφτόμενος να πάρει κάποιες σφαίρες μαζί του τελικά αποφάσισε να τις αφήσει μιας και όπως είπε: " Με αυτές σκοτώθηκαν άνθρωποι και εγώ θα τις πάρω να τις δείχνω στους φίλους μου, όχι θα τις αφήσω εδώ για να τις δουν και οι επόμενοι".