Υπάρχουν κάποια βουνά στη ραχοκοκαλιά της Πίνδου άγνωστα στον ορειβατικό κόσμο. Βουνά απαράμιλλης ομορφιάς, που τα γνωρίζουν αυτοί που κατοικούν δίπλα τους, βουνά της Νότιας Πίνδου με ονόματα όπως Κριάκουρας, Φούρκα και Τσιγκόρι. Σ' αυτά τα εντυπωσιακά βουνά αποφάσισε ο ΕΟΣ Άρτας να πραγματοποιήσει την καθιερωμένη τριήμερη διάσχισή του στο τέλος Αυγούστου έχοντας ως αφετηρία το χωριό Μελισσουργοί και τερματισμό το χωριό Αρματολικό, περπατώντας από την κοιλάδα του Αράχθου στην κοιλάδα του Αχελώου.

Αναχώρηση το πρωί της Παρασκευής για το χωριό Μελισσουργοί και ξεκίνημα της τριήμερης διάσχισης. Ανεβαίνουμε μέσα στην πρωινή ησυχία στο δάσος του Αετού που στεφανώνει το χωριό και σε 1:30 ώρα βρισκόμαστε στην περιοχή Μπαλντενέσι, κάτω από το Αυτί των Τζουμέρκων. Εδώ πρέπει να πάρουμε το Μελισσουργιώτικο ρέμα και να βρεθούμε στην πλαγιά του 1060 για να ανεβούμε την απότομη σκάλα Τσίγα. Το μονοπάτι ανηφορικό αλλά καλογραμμένο μας οδηγεί ψηλά, σε ένα μπαλκόνι όπου κάποτε υπήρχε στάνη. Για αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορούμε παρά να έχουμε θαυμασμό, που βίωναν σε αυτά τα δύσκολα τοπία, που με υπομονή και καρτερικότητα φτιάχνανε αυτά τα αέρινα μονοπάτια για να ανεβάσουν τα ζώα προς αναζήτηση τροφής. Με αρκετές στάσεις φτάνουμε στο οροπέδιο του Καμτσαρά. Τα συντρίμμια του αεροπλάνου της Πολεμικής Αεροπορίας που συνετρίβη το 1983 είναι ακόμα ορατά. Ανεβαίνουμε στο διάσελο και μπροστά μας προβάλει ο επιβλητικός Κριάκουρας. Από εκεί "σκαρφαλώνουμε" την κόψη της προκορφής από τη βόρεια πλευρά, αποφεύγοντας την τραβέρσα, και περνώντας έτσι από δύο αέρινα διάσελα, με έναν εντυπωσιακά μεγάλο κούκο, βγαίνουμε στην κύρια κορυφή του βουνού, ενώ απολαμβάνουμε απίστευτη θέα σ' όλη την οροσειρά των Τζουμέρκων. Από τη μια πλευρά κυριαρχεί η κοιλάδα της Χούνης, που από το Αυτί κατεβαίνει στα Θεοδώριανα, και πίσω ανατολικά η κοιλάδα της Νεράιδας, η οποία οδηγεί στο ομώνυμο χωριό. 

Εδώ χωριζόμαστε σε δύο ομάδες: η μικρότερη και πιο ευέλικτη κατεβαίνει από τη νότια και πιο απαιτητική κόψη, ενώ η μεγαλύτερη από τον απότομο χαλιά ανατολικά της κορυφής. Ανάμεσα από τεράστιους βράχους ανακαλύπτουμε ένα βάραθρο με βάθος σίγουρα πάνω από 50 μέτρα. Μια τρύπα μέσα στα σωθικά του βουνού λες και η ψυχή του και η ψυχρή του ανάσα βγαίνει από μέσα. Κατάβαση και σε 1 ώρα βρισκόμαστε στη Νεράϊδα Τρικάλων. Στήσιμο των σκηνών και νωρίς για ύπνο.

Δεύτερη μέρα -Σάββατο- και ακολουθώντας το δρόμο κάτω από την πλατεία κατεβαίνουμε από καλοσηματοδοτημένο μονοπάτι στο ρέμα που χωρίζει τον όγκο του Κριάκουρα από αυτόν της Φούρκας. Μέσα από ένα σιωπηλό πλατανόδασος περνάμε μια ετοιμόρροπη γέφυρα και ανεβαίνουμε στον όγκο της Φούρκας. Πορεία νοτιοανατολική και βγαίνουμε σε όμορφη εγκαταλελειμμένη στάνη σε ένα όμορφο φυσικό μπαλκόνι με θέα την κοιλάδα του Αχελώου. Εδώ τον Αχελώο τον αποκαλούν Φίδαρη, λόγω της μεγάλης καμπύλης που κάνει, ενώ πιο ψηλά τον ονομάζουν Άσπρο ή Ασπροπόταμο, είτε λόγω των αφρισμένων νερών της άνοιξης, είτε των άσπρων χαλικιών, ή της άσπρης λάσπης που κατεβάζει. Στρεφόμαστε πλέον βόρεια και ανεβαίνουμε στην κόψη της Φούρκας, με θέα αριστερά μας τον απότομο Κριάκουρα που ήμασταν την προηγούμενη μέρα. Σε τρεις ώρες πιάνουμε κορυφή και μπροστά μας βλέπουμε το ψηλότερο βουνό της περιοχής, την Κακαρδίτσα, και ανατολικά το Μουτσαριώτικο ρέμα και το χωριό Αθαμανία. Κατεβαίνουμε στο μεγάλο διάσελο και ανεβαίνοντας ένα μικρό αντέρεισμα πιάνουμε ένα μικρό αυχένα. Κατάβαση μέσα από χαράδρα, όπου η αποπνικτική ζέστη θα μας ταλαιπωρήσει μέχρι να βγούμε στο όμορφο χωριό Παχτούρι. Ένα χωριό που το χειμώνα ζει μόνο ο φύλακας. Φαγητό στην όμορφη πλατεία του και κουβέντα με τους κατοίκους που παραθερίζουν το καλοκαίρι.

Η τρίτη μέρα ξεκινάει με ανάβαση από το χωριό ως τα τελευταία σπίτια του Παχτουρίου και ακολουθούμε το νεραγώγι που από ένα καταπληκτικό χτιστό μονοπάτι μας ανεβάζει πρώτα σε κρυφό καταρράκτη και μετά ψηλά στα λιβάδια του χωριού. Πως να μη θαυμάσεις τη μαστοριά και την υπομονή αυτών των ορεσίβιων ανθρώπων να προσπαθούν να δαμάσουν την φύση για την επιβίωσή τους. Βγαίνοντας ψηλά στα λιβάδια αντικρίζουμε τις απότομες πλαγιές και τα χτένια της Παχτουρνιάσκας. Η διάσχιση αυτών των κοφτερών χτενιών αποτελεί μια απαιτητική και δύσκολη διαδρομή. Εμείς ανεβαίνουμε δίπλα στην ομαλή κορυφή, τελευταίο βουνό της διάσχισής μας, το πραγματικό όμορφο και άγνωστο Τσιγκόρι. Πορεία ανατολική μας φέρνει σε αυχένα με μεγάλους κούκους, και διασχίζοντας την κατάφυτη κοιλάδα κατεβαίνουμε στο τέλος της διαδρομής στο χωριό Αρματολικό.

Μία ακόμα τριήμερη διάσχιση έφτασε στο τέλος της. Γεμάτοι εικόνες και πλούσια συναισθήματα αποχαιρετήσαμε τους φίλους ορειβάτες που μας τίμησαν με την συμμετοχή τους. Ως σύλλογος θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" σε όσους ήρθανε από την Πάτρα, την Αθήνα, την Κόρινθο,την Πρέβεζα, τα Τρίκαλα, τα Γιάννενα και τον Βόλο, καθώς και το ορειβατικό τμήμα της ΕΥΔΑΠ που καθάρισε και σηματοδότησε μεγάλο μέρος της διαδρομής που ακολουθήσαμε. Κλείνοντας αντιγράφω τα λόγια μιας φίλης: "Ας είναι η ζωή γεμάτη στιγμές".