Ένα από τα πιο όμορφα αμφίβια που μπορεί να συναντήσει κανείς στα βουνά της Ελλάδας είναι ο αλπικός τρίτωνας. Μοιάζει με μικρό δράκο, και έχει μήκος 8 - 12 εκ. Το χρώμα του είναι καστανογκρί με κοκκινωπή κοιλιά. Μπορούμε να τον βρούμε στην οροσειρά της Πίνδου και στον ορεινό όγκο της βόρειας
Πελοποννήσου, καθώς και σε μικρό τμήμα της Ροδόπης. Ζει σε υψόμετρα από 700 έως 2.400μ. συνήθως σε μόνιμους ή εποχικούς υγρότοπους, όπως σε μικρές λίμνες (όπως οι Δρακόλιμνες), ρυάκια με κρύο και διαυγές νερό που βρίσκονται σε δάση και δασικά ξέφωτα, σε αλπικά λιβάδια, ενίοτε σε πετρώδεις και άγονες περιοχές αλλά και σε ποτίστρες ζώων και πηγές.
Το είδος μέχρι πρόσφατα ήταν γνωστό ως Triturus alpestris. Οι ελληνικοί πληθυσμοί ανήκουν στο υποείδος Mesotriton alpestris veluchiensis. Οι πληθυσμοί στην Ελλάδα εμφανίζουν μεγάλο βαθμό γεωγραφικής απομόνωσης, υψηλή γενετική διαφοροποίηση και φαινόμενα ενδογαμίας.
Σε μεγάλα υψόμετρα διαχειμάζουν κατά τους χειμερινούς μήνες, ενώ αντίθετα στις νοτιότερες περιοχές και στα χαμηλότερα υψόμετρα διαθερίζουν κατά τους θερμούς θερινούς μήνες. Σε εποχικούς υγρότοπους, και μετά τη ξήρανσή τους, οι αλπικοί τρίτωνες ζουν στη χέρσο κατά τους θερινούς μήνες.
Όσο αφορά την αναπαραγωγή αυτή διαφέρει ανάλογα με το υψόμετρο και το γεωγραφικό πλάτος. Στα βόρεια και μεγάλα υψόμετρα αναπαράγονται την άνοιξη και το καλοκαίρι. Στα νότια η αναπαραγωγική περίοδος είναι νωρίς την άνοιξη ενώ έχει παρατηρηθεί δεύτερη περίοδος το φθινόπωρο. Τα θηλυκά γεννούν 100-200 αυγά, τα οποία εκκολάπτονται σε υδρόβιες προνύμφες. Η μεταμόρφωση συμβαίνει κατά το τέλος φθινοπώρου. Σε κάποιες περιπτώσεις η μεταμόρφωση καθυστερεί και γίνεται την επόμενη χρονιά. Η ωρίμανση επιτυγχάνεται σε 2-3 χρόνια.
Είναι δραστήριοι την ημέρα στα βαθύτερα τμήματα των υδάτινων όγκων και μετακινούνται στα ρηχότερα
τη νύχτα. Τα ενήλικα τρέφονται στον πυθμένα ενώ οι προνύμφες σε όλη τη στήλη του νερού. Έχει παρατηρηθεί ωοφαγία και κανιβαλισμός σε συνθήκες αυξημένης πληθυσμιακής πυκνότητας.
Ο αλπικός τρίτωνας είναι και ένα από τα είδη άγριας ζωής που προστατεύονται από την ελληνική νομοθεσία και η καταγωγή του ανάγεται στην εποχή των δεινοσαύρων.
Όπως ισχύει για όλα τα αμφίβια, ο χειρισμός του πρέπει γενικά να αποφεύγεται, ιδιαιτέρως με γυμνά χέρια, καθώς υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης μυκήτων προς το ζωντανό, βλάβης από χημικές ουσίες (π.χ. αντηλιακό), και ευαισθησία στις αλλαγές θερμοκρασίας. Η εικόνα υπάρχει αποκλειστικά για κλίμακα.
