Όλοι έχουμε ακούσει για τα βουνά της Βόρειας Πίνδου. Αρκετοί από εμάς έχουμε περπατήσει και έχουμε ανέβει στα βουνά της. Όμως μια ολοκληρωμένη διάσχιση από το Μέτσοβο έως τα χωριά της Κόνιτσας δεν είχαμε κάνει. Ο ΕΟΣ Άρτας για το 2019 αποφάσισε να την πραγματοποιήσει. Κατάφυτες πλαγιές, βαθιά και ορμητικά ρέματα και ποτάμια, δασωμένες χαράδρες, ψηλές κορυφές και αλπικές λίμνες: όλα αυτά θα τα συναντήσουμε στην τριήμερη διάσχιση.

Αναχώρηση λοιπόν από Άρτα στις 6:00 το πρωί και σε 2 ώρες είμαστε στην αφετηρία της διαδρομής μας, στην τεχνητή λίμνη Πηγών Αώου. Ανηφορίζουμε το μονοπάτι για το Μαυροβούνι μέσα στην πρωινή ησυχία του δάσους από ρόμπολα. Στο οροπέδιο θαυμάζουμε και φωτογραφίζουμε τα αστραποκαμένα δέντρα που στέκονται όρθια σαν στοιχειά βγαλμένα τα παραμύθια.

Το ταξίδι μας στις Δρακόλιμνες της Ελλάδας κινείται μεταξύ μύθου και πραγματικότητας. Έχοντας ήδη μιλήσει για τις Δρακόλιμνες στο Σμόλικα και στην Γκαμήλα συνεχίζουμε για τις υπόλοιπες μικρότερες αλπικές λίμνες.

Οι δρακόλιμνες του Γράμμου
Κάτω από την κορυφή του Γράμμου θα βρούμε την Γκιστόβα την ψηλότερη λίμνη στην Ελλάδα στα 2.350μ.. Φυσικά και αυτή έχει τους μύθους της που δεν είναι άλλος από το βάθος της που την θέλει σε άμεση επικοινωνία με τον κάμπο της Θεσσαλίας!!! Μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου όλες οι θεωρίες είναι δεκτές. Η δημιουργία της λίμνης αποδίδεται σε ένα καλόκαρδο δράκο με τρομερή όψη. Ο δράκος αυτός κατοικούσε σε ένα χωριό του οποίου οι κάτοικοι αποφάσισαν να τον διώξουν. Έτσι λοιπόν τον οδήγησαν μακριά από το χωριό, ψηλά στις κορυφές του Γράμμου. Ο δράκος πικραμένος από τους ανθρώπους, παρακάλεσε να ξεκουραστεί για λίγο και εκεί, πάνω από το αγαπημένο του χωριό, έβγαλε ένα δάκρυ που αποτέλεσε την πρώτη μικρή Δρακολιμνη. Οι άνθρωποι, δίχως να συγκινηθούν, συνέχισαν να τον διώχνουν σε σημείο που ο δράκος δεν θα μπορούσε πλέον να αντικρίζει το χωριό. Από τη στεναχώρια του, έβγαλε αυτή τη φορά ένα μεγαλύτερο δάκρυ που σχημάτισε την κύρια Δρακόλιμνη πολύ πάνω και μακριά από το χωριό!

Κείμενο-Φωτογραφίες: Άρης Λεονταρίτης, Γεωργία Κανελλοπούλου

Πίνδος. Οκτώβρης, 30.000 χρόνια πριν από σήμερα. Το χιόνι πέφτει απαλά και σκεπάζει σιγά-σιγά τις πλαγιές του βουνού. Σε κάποια σημεία το περσινό χιόνι παραμένει συσσωρευμένο σε κοιλάδες και κοιλότητες καθώς ο αδύναμος ήλιος του καλοκαιριού για ακόμη μια χρονιά δεν κατάφερε να το λιώσει. Ακόμη και το πιο ζεστό μεσημέρι του Ιουλίου η θερμοκρασία είναι μόλις 18 βαθμοί. Τα χρόνια περνούν και τα αλλεπάλληλα στρώματα χιονιού μεταμορφώνονται σε ένα σκληρό στρώμα πάγου, το οποίο συνεχώς βαραίνει και επεκτείνεται. Οι εσωτερικές δυνάμεις που αναπτύσσονται από τη βαρύτητα είναι τεράστιες. Ο πάγος στα χαμηλότερα στρώματα γίνεται ελαστικός ενώ η ασφυκτική πίεση κοντά στην επιφάνεια του εδάφους προσφέρει στον εφαπτόμενο πάγο την ενέργεια που χρειάζεται για να λιώσει. Ένας συνδυασμός φαινομένων ολίσθησης (με τη βοήθεια του νερού μεταξύ εδάφους- πάγου), ερπυσμού (λόγω της ελαστικότητας των χαμηλότερων στρωμάτων) και θραύσης (στην επιφάνεια του πάγου) δίνουν ζωή στον μέχρι τώρα άψυχο γαλανό πάγο. Γίνεται ένα επιβλητικό, αργοκίνητο ποτάμι που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Ένας παγετώνας. Καθώς τα χρόνια περνούν, η γη στρέφει τον άξονα της, ώστε να ξαναφέρει το παγωμένο βορινό της μάγουλο προς τον καλοκαιρινό ήλιο. Αρχίζει σιγά-σιγά να ξεμουδιάζει και οι πάγοι συρρικνώνονται υποχωρώντας τελικά άτακτα, προς τα πάνω. Έτσι, και αυτή η παγετώδης περίοδος είναι πια παρελθόν. Μέχρι να έρθει η επόμενη, ο δυνατός ήλιος λιώνει τα χιόνια κάθε καλοκαίρι και το μόνο που έχει απομείνει πλέον από τους παγετώνες είναι τα σημάδια που έχει χαράξει το σαρωτικό πέρασμά τους στη γη.