Ακροβατώντας στο Μύθο και στην Πραγματικότητα:

Οι Δρακόλιμνες:

Στην σύγχρονη εποχή της απομάγευσης του κόσμου και της ορθολογικότητας της σκέψης υπάρχουν μικρά πράγματα που μπορούν να σε "ταξιδέψουν". Οι Δρακόλιμνες της Ελλάδας αποτελούν ένα φυσικό πόλο έλξης για όλους τους ταξιδιώτες των ορεινών όγκων της χώρας μας αλλά και ένα πεδίο που εξάπτει την φαντασία μας. Για κάθε ταξιδιώτη αυτό το εσωτερικό ταξίδι στην σφαίρα του μαγικού αποτελεί μία φυγή από την πραγματικότητα αλλά και έναν τρόπο ανάπαυσης από τις δυσκολίες του ταξιδιού.

Το ταξίδι μας στις Δρακόλιμνες της Ελλάδας κινείται μεταξύ μύθου και πραγματικότητας. Έχοντας ήδη μιλήσει για τις Δρακόλιμνες στο Σμόλικα και στην Γκαμήλα συνεχίζουμε για τις υπόλοιπες μικρότερες αλπικές λίμνες.

Οι δρακόλιμνες του Γράμμου
Κάτω από την κορυφή του Γράμμου θα βρούμε την Γκιστόβα την ψηλότερη λίμνη στην Ελλάδα στα 2.350μ.. Φυσικά και αυτή έχει τους μύθους της που δεν είναι άλλος από το βάθος της που την θέλει σε άμεση επικοινωνία με τον κάμπο της Θεσσαλίας!!! Μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου όλες οι θεωρίες είναι δεκτές. Η δημιουργία της λίμνης αποδίδεται σε ένα καλόκαρδο δράκο με τρομερή όψη. Ο δράκος αυτός κατοικούσε σε ένα χωριό του οποίου οι κάτοικοι αποφάσισαν να τον διώξουν. Έτσι λοιπόν τον οδήγησαν μακριά από το χωριό, ψηλά στις κορυφές του Γράμμου. Ο δράκος πικραμένος από τους ανθρώπους, παρακάλεσε να ξεκουραστεί για λίγο και εκεί, πάνω από το αγαπημένο του χωριό, έβγαλε ένα δάκρυ που αποτέλεσε την πρώτη μικρή Δρακολιμνη. Οι άνθρωποι, δίχως να συγκινηθούν, συνέχισαν να τον διώχνουν σε σημείο που ο δράκος δεν θα μπορούσε πλέον να αντικρίζει το χωριό. Από τη στεναχώρια του, έβγαλε αυτή τη φορά ένα μεγαλύτερο δάκρυ που σχημάτισε την κύρια Δρακόλιμνη πολύ πάνω και μακριά από το χωριό!

Την Κυριακή 20 Μαϊου ο ΕΟΣ Άρτας πραγματοποίησε ορειβατική εξόρμηση στη Δρακόλιμνη, ακολουθώντας την κλασσική διαδρομή: Μικρό Πάπιγκο - Καταφύγιο Αστράκας - Δρακόλιμνη. Στην εξόρμησή μας συμμετείχαν πολλά άτομα με κύριο χαρακτηριστικό τον ενθουσιασμό, την επιμονή και την υπερπροσπάθεια, για κάποιους με μικρή εμπειρία, ώστε με την βοήθεια και την ενθάρρυνση των πιο έμπειρων μελών του συλλόγου να καταφέρουν να φτάσουν όλοι στη Δρακόλιμνη.

Συγκεκριμένα ξεκινώντας από το Πάπιγκο και έχοντας μπροστά και δεξιά μας την κορυφή Αστράκα και τους Πύργους του Πάπιγκου, κινηθήκαμε ως μια συγκροτημένη ομάδα, κάνοντας στάσεις στις 3 βρύσες εφοδιαζόμενοι με νερό (η μεσαία βρύση είχε ελάχιστο νερό), φτάνοντας σε λιγότερο από 3 ώρες στο καταφύγιο.

Κείμενο-Φωτογραφίες: Άρης Λεονταρίτης, Γεωργία Κανελλοπούλου

Πίνδος. Οκτώβρης, 30.000 χρόνια πριν από σήμερα. Το χιόνι πέφτει απαλά και σκεπάζει σιγά-σιγά τις πλαγιές του βουνού. Σε κάποια σημεία το περσινό χιόνι παραμένει συσσωρευμένο σε κοιλάδες και κοιλότητες καθώς ο αδύναμος ήλιος του καλοκαιριού για ακόμη μια χρονιά δεν κατάφερε να το λιώσει. Ακόμη και το πιο ζεστό μεσημέρι του Ιουλίου η θερμοκρασία είναι μόλις 18 βαθμοί. Τα χρόνια περνούν και τα αλλεπάλληλα στρώματα χιονιού μεταμορφώνονται σε ένα σκληρό στρώμα πάγου, το οποίο συνεχώς βαραίνει και επεκτείνεται. Οι εσωτερικές δυνάμεις που αναπτύσσονται από τη βαρύτητα είναι τεράστιες. Ο πάγος στα χαμηλότερα στρώματα γίνεται ελαστικός ενώ η ασφυκτική πίεση κοντά στην επιφάνεια του εδάφους προσφέρει στον εφαπτόμενο πάγο την ενέργεια που χρειάζεται για να λιώσει. Ένας συνδυασμός φαινομένων ολίσθησης (με τη βοήθεια του νερού μεταξύ εδάφους- πάγου), ερπυσμού (λόγω της ελαστικότητας των χαμηλότερων στρωμάτων) και θραύσης (στην επιφάνεια του πάγου) δίνουν ζωή στον μέχρι τώρα άψυχο γαλανό πάγο. Γίνεται ένα επιβλητικό, αργοκίνητο ποτάμι που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Ένας παγετώνας. Καθώς τα χρόνια περνούν, η γη στρέφει τον άξονα της, ώστε να ξαναφέρει το παγωμένο βορινό της μάγουλο προς τον καλοκαιρινό ήλιο. Αρχίζει σιγά-σιγά να ξεμουδιάζει και οι πάγοι συρρικνώνονται υποχωρώντας τελικά άτακτα, προς τα πάνω. Έτσι, και αυτή η παγετώδης περίοδος είναι πια παρελθόν. Μέχρι να έρθει η επόμενη, ο δυνατός ήλιος λιώνει τα χιόνια κάθε καλοκαίρι και το μόνο που έχει απομείνει πλέον από τους παγετώνες είναι τα σημάδια που έχει χαράξει το σαρωτικό πέρασμά τους στη γη.

Το βουνό που σε συναρπάζει με το ανάγλυφο τοπίο του και τις πολλές διαδρομές του. Σάββατο ανάβαση στο φιλόξενο καταφύγιο και το απογευμα διαδρομή στη Δρακόλιμνη. Κυριακή πρωί ανάβαση στην Γκαμήλα και από εκεί στην Αστράκα εν συνεχεία κατάβαση στό Μ.Πάπιγκο.

Κοντά στο χωριό Χαλίκι, στο Περιστέρι, θα συναντήσουμε τη μαγική αλπική Βερλίγκα. Τα νερά της, μαίανδροι που στριφογυρίζουν στο χώρο και τον χρόνο για να βρουν το δρόμο τους προς τη θάλασσα σχηματίζοντας τον Αχελώο.

Ο μύθος θέλει έναν δράκο να ζει κρυμμένος μέσα στη γη και έχοντας μορφή φιδιού να πετάγεται μέσα από τον βράχο. Αφού σύρθηκε για κάποια απόσταση, βρήκε μια τρύπα από την οποία χώθηκε πάλι μέσα στη γη. Από εκεί που βγήκε ο δράκος πετάχτηκε νερό, το οποίο ακολούθησε την φιδίσια πορεία του μέχρι να μπει ξανά μέσα στη γη.