Εικόνες από τις 05/06 Ζαγόρι: Μονοδένδρι - Καπέσοβο - Κήποι

Την Κυριακή 05/06 και παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος βρεθήκαμε στο Ζαγόρι.Το Ζαγόρι είναι ένας από τους προορισμούς που προδιαθέτουν τον πεζοπόρο να περιπλανηθεί στα ατελείωτα λιθόχτιστα μονοπάτια του.

Ποτάμια, ρέματα, βουνά (Τύμφη και Μητσικέλι), το φαράγγι του Βίκου -το βαθύτερο παγκοσμίως σε σχέση με το πλάτος του-, σαράντα έξι χωριά, εξήντα υπάρχοντα πετρόκτιστα γεφύρια, και, τέλος, εκατό ακόμα που έχουν καταγραφεί, μα δεν σώζονται. Τα παραπάνω κοσμούν καθ' ολοκληρίαν τον τόπο αυτό - ο οποίος δεν είναι άλλος από το Ζαγόρι. Πάμε λοιπόν να ταξιδέψουμε στον χρόνο σε μια ανοιξιάτικη διαδρομή, όπου τα Ζαγοροχώρια, έχουν βάλει τα καλά τους.

Η πεζοπορία μας ξεκινάει νωρίς το πρωί από το Μονοδένδρι όπου κατηφορίζουμε το παραδοσιακό μονοπάτι (σκάλα Μονοδεδρίου) το οποίο μας οδηγεί στην κοίτη του ποταμού Βίκου. Αφού θαυμάσουμε για μερική ώρα το φαράγγι, διασχίζουμε την κοίτη του, ακολουθώντας πάντα κόκκινη σήμανση σε βράχια. Παρότι η ανηφόρα για το γραφικό χωρίο Καπέσοβο αρκετή (σκάλα Καπέσοβου) μας αντάμειψε η πανοραμική θέα που είχε το μονοπάτι προς το φαράγγι του Βίκου . Η ζέστη έντονη σε σχέση με την εποχή και την ώρα όμως το πυκνό δάσος μας κράταγε δροσερούς καθ' όλη την διάρκεια της πορείας μας.

Τα τοπία μαγικά. Φτάνοντας στο χωρίο, το μονοπάτι γίνεται λιθόσροτο, στα αριστερά μας μια παλιά πετρόχτιση βρύση, που όμως δεν τρέχει πια νερό. Σκοπός μας η πλατεία του χωριού, για μια στάση, μερική δροσιά και νερό. Αφού απολαύσαμε την πλατεία του χωριού κάτω από τον χορταστικό πλάτανο ήρθε η ώρα της εκ νέου αναχώρησης.

Το μονοπάτι για να πεζοπορήσουμε προς τους Κήπους, έχει αφετηρία τον πλακόστροτο κατηφορικό δρόμο δεξιά από την πλατεία, όπου και ακολουθούμε πάλι κόκκινα σημάδια (αργότερα εναλλάσονται σε άσπρα με κόκκινο περίγραμμα όπου και ακολουθούμε αυτά). Κινούμενοι λοιπόν, μέσα σε ένα καταπράσινο μονοπάτι, με μαγευτική θέα, ακόμα και τον Σμόλικα απέναντι με λίγο χιόνι, να το κοιτάμε από μακριά και να δροσιζόμαστε. Κατηφορίζουμε και ξάφνου ακούμε τον ήχο του τρεχούμενου νερού. Συνεχίζουμε ακολουθώντας μονοπάτι που περνάει από παλιές αναβαθμίδες, σημάδια ζωής, μιας άλλης, πιο αγνής εποχής. Στα αριστερά μας, ο ποταμός Βικάκης, και η ανάγκη να βουτήξουμε επιτακτική μιας και το θερμόμετρο άγγιζε τους 32 βαθμούς. Ύστερα από την δροσιστική αυτή βουτιά, και το πολυπόθητο κολατσιό, συνεχίζουμε προς τον τελικό μας προορισμό, το Κουκούλι, πριν όμως, απαραίτητη η επίσκεψη στη γέφυρα Λαζαρίδη. Μείναμε έκπληκτοι για ακόμα μια φορά με την αρχιτεκτονική, που αντέχει στους αιώνες. Μερικοί από εμάς αποφασίζουν να επισκεφθούμε το γεφύρι Πλακίδα (το κομμάτι αυτό δεν υπάρχει στο αρχείο). Επόμενη στάση μας, όπου και ο τερματισμός μας λόγω της αρκετής ζέστης, το Κουκούλι.