Στην καρδιά της Μακεδονίας μεταξύ Αριδαίας και Αξιούπολης, στα σύνορα Πέλλας και Κιλκίς ξεδιπλώνεται η οροσειρά του Πάικου. Το όνομά του προέρχεται από το σλαβικό pajak που σημαίνει αράχνη. Όνομα ταιριαστό αν αναλογιστεί κανείς πως απλώνεται με χαμηλούς λόφους σε μια μεγάλη έκταση που θυμίζει ιστό αράχνης. Ένα δάσος κατάφυτο με οξιές και καστανιές ενώ υπάρχουν και συστάδες από σημύδες. Το όνομα της κορυφής Γκόλα Τσούκα προέρχεται από το σλαβικό gola που σημαίνει γυμνή-φαλακρή μιας και στην κορυφή δεν υπάρχουν δέντρα.
Ξεκινάμε της πορεία μας από το Ελευθεροχώρι όπου κατασκηνώσαμε το βράδυ και αμέσως μπαίνουμε σε πυκνό δρυόδασος. Μετά από περίπου 45 λεπτά φτάνουμε στη θέση τούρκικο αλώνι και μπαίνουμε σε πανέμορφο δάσος καστανιάς που όσο ανεβαίνουμε δίνει τη θέση του σε οξιές. Πλέον κινούμαστε στο γνωστό ρωμαϊκό μονοπάτι που ομαλά μας ανεβάζει προς την κορυφή. Ο δρόμος μας είναι στρωμένος με ένα παχύ στρώμα από φύλλα και σε κάθε μας βήμα ακούμε το θρόισμά τους. Περπατάμε κάτω από τον χρυσαφένιο θόλο των δέντρων και ακολουθούμε τη σήμανση προς την κορυφή. Φτάνουμε στη θέση Αγνάντι όπου κάνουμε ολιγόλεπτη στάση για να θαυμάσουμε την πανοραμική θέα προς τη γύρω περιοχή.
Για λίγο περπατάμε πάνω σε δασικό δρόμο και πολύ σύντομα βρίσκουμε το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στην κορυφή στα δεξιά μας. Το δάσος αρχίζει πλέον και αραιώνει καθώς φτάνουμε στην κορυφογραμμή την οποία ακολουθούμε για να προσεγγίσουμε την κορυφή. Μετά από 4:30 περίπου ώρες φτάνουμε στην κορυφή όπου συναντάμε ορειβάτες και από άλλους συλλόγους. Ξαποσταίνουμε για λίγο, θαυμάζουμε τη θέα γύρω μας και βλέπουμε τη Τζένα και το Πίνοβο ενώ πάνω από τα σύννεφα ξεπροβάλει ο Όλυμπος.
Σιγά σιγά παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής και λίγο πριν φτάσουμε σε αυχένα με περίπτερο κατεβαίνουμε απότομη πλαγιά που μας οδηγεί στο καταφύγιο του ΠΟΟΓ. Από την πλευρά αυτή στο βουνό υπάρχει πληθώρα δασικών δρόμων και η σήμανση των μονοπατιών είναι ελλιπής. Έτσι συχνά πυκνά συμβουλευόμαστε το gps ώστε να είμαστε σίγουροι για τη διαδρομή μας. Καθ' όλη τη διάρκεια της πορείας μας βρισκόμαστε μέσα σε πυκνό δάσος οξιάς ενώ 2-3 σημεία συναντάμε συστάδες σημύδας που διακρίνονται από τους λευκούς κορμούς τους και το χρυσοπράσινο χρώμα των φύλλων τους. Κάποια στιγμή αφήνουμε το δρόμο και περπατάμε σε εντυπωσιακό στενό μονοπάτι το οποίο κατεβαίνει απότομα την πλαγιά του βουνού. Βρισκόμαστε στο "μυστήριο" μονοπάτι του Πάικο όπως μας πληροφορεί η πινακίδα που συναντάμε στο τέλος του. Πραγματικά ήταν το κερασάκι στην τούρτα της διαδρομής!!!
Μετά από λίγο συναντάμε και πάλι το ρωμαϊκό μονοπάτι που μας οδηγεί στη θέση τούρκικο αλώνι και από εκεί φτάνουμε στο Ελευθεροχώρι. Συνολικά περάσαμε περίπου 10 αξέχαστες ώρες σε ένα από τα πιο όμορφα βουνά που έχουμε επισκεφτεί.