Το τριήμερο 29-30/06&1/07 ΕΟΣ Άρτας πραγματοποίησε τριήμερη ορειβατική εξόρμηση στον Όλυμπο με δύο διανυκτερεύσεις σε ορειβατικά καταφύγια. Σκοπός ήταν η πραγματοποίηση της διαδρομής Γκορτσιά - Πετρόσκρουγκα - Οροπέδιο Μουσών - κορυφές - καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός - Πριόνια.
Παρασκευή μεσημέρι ξεκινά η ανάβαση από τη θέση Γκορτσιά, λίγα χιλιόμετρα πάνω από το Λιτόχωρο Πιερίας. Διασχίζουμε το ορειβατικό μονοπάτι μέσα σε πυκνό δάσος οξιάς η οποία καθώς ανεβαίνουμε δίνει τη θέση της σε πεύκη. Ο καιρός ευχάριστα συννεφιασμένος δεν φαίνεται απειλητικός. Μετά από 3 ώρες φτάνουμε στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας στα 1.940μ., το οποίο κατέχει περίοπτη θέση στο πυκνό δάσος και μαγευτική θέα προς τον κάμπο της Πιερίας, τον Θερμαϊκό κόλπο, έχοντας στο "πιάτο" την πόλη της Κατερίνης και πιο πέρα τη Θεσσαλονίκη. Μένουμε καθηλωμένοι επί ώρες στο μπαλκόνι παρατηρώντας απειλητικά νέφη να μας πλησιάζουν, θαυμάζοντας το ουράνιο τόξο που σχηματίζεται στους πρόποδες τους Ολύμπου, την μαγική πανσέληνο και τα νυχτερινά φώτα.
Σάββατο πρωί αρχίζουμε να ανηφορίζουμε προς το οροπέδιο των Μουσών και κατευθυνόμαστε αρχικά προς την κορυφή Σκούρτα. Τα δέντρα και η βλάστηση αραιώνουν και καθώς φτάνουμε στη Σκούρτα βλέπουμε πως οι θεοί του Ολύμπου θα παραμείνουν κρυμμένοι πίσω από τα σύννεφα για να κάνουν εκεί τις ζαβολιές τους. Κατευθυνόμαστε προς τον Λαιμό ενώ το βλέμμα μας επικεντρώνεται στην κόψη Μπαρμπαλά όπου προσπαθούμε να ανεπιτυχώς να ξεχωρίσουμε μέλη του συλλόγου μας που επέλεξαν να ανεβούν από εκεί.
Φτάνουμε στο πέρασμα του Γιόσου και αμέσως χανόμαστε μέσα σε πυκνά σύννεφα, τα οποία δεν μας επιτρέπουν να θαυμάσουμε το επιβλητικό Στεφάνι. Ακολουθούμε το μονοπάτι και φτάνουμε στο καταφύγιο "Γιόσος Αποστολίδης (2.697μ.)" όπου θα φιλοξενηθούμε για μια νύχτα. Ο αέρας, η πυκνή ομίχλη και το κρύο δεν μας αφήνουν να ξεμυτίσουμε για πολύ. Μετά από λίγες ώρες καταφθάνει και η 2η ομάδα που έρχεται από την κόψη Μπαρμπαλά και γινόμαστε μια μεγάλη παρέα.
Το απόγευμα ο καιρός φαίνεται να καθαρίζει και παίρνουμε την απόφαση να ανεβούμε στην ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, τον Μύτικα στα 2.917μ. Τραβερσάρουμε κάτω από το Στεφάνι και φτάνουμε στα Ζωνάρια, στο λούκι του Μύτικα, ένα απότομο πετρώδες και με μεγάλη κλίση πέρασμα με υψομετρική διαφορά άνω των 100 μέτρων το οποίο αποτελεί μονόδρομο για την κορυφή. Φόβος, δέος και πρόκληση να ανέβει κανείς. Κάποιοι το σκέφτονται δεύτερη φορά και δεν το αποφασίζουν ν' ανέβουν, οι περισσότεροι εκ των οποίων και πολλοί "πρωτάρηδες" το τολμούν. Σκαρφαλώνοντας φτάνουμε στον Μύτικα, την κορυφή της Ελλάδας, την κορυφή του μυθικού βουνού της αρχαίας Ελλάδας. Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται, είναι από τις μοναδικές στιγμές του ανθρώπου. Αφού κατέβουμε όλοι με ασφάλεια από την κορυφή και ξεκουραστούμε στο καταφύγιο κατευθυνόμαστε στην κορυφή Προφήτης Ηλίας (2.803μ) όπου υπάρχει εκκλησάκι χτισμένο εξ' ολοκλήρου από πλάκες της περιοχής.
Καθώς η μέρα φεύγει ετοιμαζόμαστε για ξεκούραση. Όμως κάποιοι άλλοι αυτή την ώρα κατευθύνονται προς το οροπέδιο. Είναι οι δρομείς του υπερμαραθωνίου 100χμ που διεξάγεται στον Όλυμπο. Ο πρώτος αναμένεται γύρω στη 1π.μ. να φτάσει στο καταφύγιο και κάποιοι αποφασίζουν να ξυπνήσουν για να τον προϋπαντήσουν. Η Κυριακή ξημερώνει και οι θεοί αποφάσισαν να σταματήσουν το κρυφτούλι και να μας αποχαιρετήσουν με μια ηλιόλουστη και ζεστή μέρα. Καθόμαστε στο μπαλκόνι του καταφυγίου και και θαυμάζουμε το Στεφάνι που ορθώνεται μπρος μας ολοφώτεινο. Που και που οι σιλουέτες των δρομέων διαγράφονται στον ορίζοντα οι οποίοι κατάκοποι μπαίνουν στο σταθμό ανεφοδιασμού στο καταφύγιο για να πάρουν δυνάμεις.
Εμείς κατηφορίζουμε προς το καταφύγιο "Σπήλιος Αγαπητός" πιο γνωστό και ως καταφύγιο Ζολώτα. Από εκεί αφού κάνουμε μια μικρή στάση φεύγουμε με κατεύθυνση τα Πριόνια. Περπατάμε σε πυκνό δάσος, το γνωστό "μονοπάτι της σιωπής" και σύντομα βρισκόμαστε δίπλα στον Ενιπέα ποταμό με τους πανέμορφους καταρράκτες του.
Για όλους μας η επίσκεψη στον Όλυμπο αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα το πανέμορφο αυτό ορεινό όγκο και να νιώσουμε την αδρεναλίνη μας να εκτοξεύεται στα ύψη κατά την ανάβαση στο Μύτικα. Αποχαιρετώντας το βουνό των θεών δίνουμε την υπόσχεση να το ξαναεπισκεφτούμε σύντομα.
