Ο Όλυμπος είναι ένα βουνό που από την φύση του, λόγω των πολλών εναλλακτικών επιλογών, σου προσφέρει ένα εύρος συναισθημάτων που δεν μπορείς αλλού να βιώσεις. Φαράγγια, πανέμορφα δάση με σπάνια ενδημική χλωρίδα και πανίδα, μονοπάτια εύκολα και δύσκολα, πανύψηλες κορυφές που θαρρείς πως σκίζουν τον ουρανό είναι λίγα μόνο από αυτά που συναντάς. Όπως γράφει και ο Ιθακήσιος “…ο Όλυμπος είναι ο Παρθενώνας της ελληνικής φύσης… είδα χιόνια που να αρχίζουν από την κορυφή του και να φθάνουν ως τα νύχια, ως τη θάλασσα του Θερμαϊκού, ένα ηλιόλουστο άφθαστης ελληνικής ομορφιάς που θα έλεγε κανείς ότι ένας γλύπτης, ένας μεγάλος καλλιτέχνης το ελάξεψε. Εκπληκτικό θέαμα μα την αλήθεια που δύο μάτια και μια μόνο αίσθησις δεν ήταν αρκετά να το χαρούνε”. Έτσι μπορείς να καταλάβεις γιατί οι πρόγονοι μας τοποθέτησαν τους θεούς τους σε αυτό το βουνό αλλά και γιατί μέχρι και τις μέρες μας αποτελεί έναν πόλο έλξης για όλους τους ορειβάτες του κόσμου.

Ο σύλλογος μας είχε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει εξόρμηση σε αυτό το απαράμιλλης ομορφιάς βουνό το τριήμερο 11-12 και 13 Ιουλίου. Το ταξίδι μας ξεκίνησε την Παρασκευή, νωρίς το απόγευμα από το καθιερωμένο σημείο συνάντησης. Ο δρόμος μας περνά από τα Γιάννενα και από εκεί μέσω Εγνατίας κατευθυνόμαστε μέχρι το Λιτόχωρο. Η διαδρομή είναι γύρω στις 4 ώρες, με πολύ καλό δρόμο και έτσι κατά τις 9 και μισή φθάνουμε στο πρώτο καταφύγιο στη θέση Σταυρός.

Η επόμενη μέρα ξεκινάει από νωρίς το πρωί. Αξημέρωτα ακόμα, φθάνουμε με τα αυτοκίνητα στη θέση Γκορτσιά (1.123μ) από όπου θα ξεκινήσουμε και την διαδρομή μας μέχρι το Οροπέδιο των Μουσών (2.648μ). Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής είναι μέσα στο δάσος, από κάτω μας απλώνεται ο Θερμαϊκός και το Λιτόχωρο και η θέα όσο ανεβαίνεις γίνεται όλο και πιο ωραία. Το μονοπάτι είναι μεγάλο, ανοικτό χωρίς καμία δυσκολία και η φύση που το περιβάλλει καθιστά τον περίπατο μας διασκεδαστικό και ευχάριστο. Η πρώτη μας στάση γίνεται στην τοποθεσία Μπάρμπα και μετά από σύντομη ξεκούραση ανεβαίνουμε το απότομο μονοπάτι μέχρι τη θέση Κόκα. Εκεί παίρνουμε τις αναγκαίες ανάσες και συνεχίζουμε να ανηφορίζουμε. Μετά από καμία ώρα φθάνουμε στη θέση Στράγγος (1.910μ). Στο σημείο αυτό έχεις την επιλογή να επισκεφτείς το μέρος που έζησε ο ζωγράφος του Ολύμπου, Ιθακήσιος Βασίλης. Υπάρχει μία ταμπέλα που γράφει Ανάθεμα και από κάτω Ιθακήσιος. Αν θες να πας στον Ιθακήσιο κατεβαίνεις το μονοπάτι προς τα κάτω και μετά από 10 λεπτά βρίσκεσαι στη σπηλιά του. Το άλλο μονοπάτι, που είναι πολύ ανηφορικό, σε βγάζει κατευθείαν στη Σκούρτα (2.467μ.). Αφού θαυμάσαμε το μέρος όπου έζησε και ζωγράφισε ο Ιθακήσιος τις ομορφιές του Ολύμπου, συνεχίσαμε μέχρι να βγούμε στην Πετρόστρουγκα (1.950μ) . Όλη η διαδρομή μέχρι την Πετρόστρουγκα και το καταφύγιο που υπάρχει, είναι μέσα σε δάσος με κωνοφόρα. Γενικά, στις υψομετρικές ζώνες που κινηθήκαμε (δηλαδή από τα 930 μέτρα μέχρι τα 2.650 που είναι το οροπέδιο των Μουσών) συναντά κανείς (κυρίως σε μικρές ομάδες και λόχμες) την μαύρη πεύκη αλλά και την υβριδογενή ελάτη (Abieshybridogenus), την οξυά (Facusmoesiaca), σποραδικά τη φτελιά (Ulmusglabra), τον ίταμο (Taxusbaccata),την λεπτοκαρυά (Coryllusavellana), την κρανιά (Cornusmas),την αγριοκερασιά (Prunuscerasifera) και το ρόμπολο (Pinusheldreichii). Από το καταφύγιο σαγηνευτήκαμε από την θέα, μπορούσες να δεις στα πόδια σου να απλώνεται ο Θερμαϊκός και ο ορίζοντας να σταματάει στο απέραντο γαλάζιο αφού πρώτα σου αποκαλύψει τον κώνο του Άθως.

Μετά τις απαραίτητες ανάσες ξεκινήσαμε πάλι με στόχο να φθάσουμε στο Οροπέδιο των Μουσών. Η ώρα πρέπει να ήταν 10.30 π.μ, ευτυχώς η αραιή συννεφιά εμπόδιζε τις καυτές ακτίνες του ήλιου, γιατί μετά την Πετρόστρουγκα ξεκινάει ο αλπικός χαρακτήρας του βουνού, ο οποίος χαρακτηρίζεται από αραιή βλάστηση. Μετά την απότομη ανηφόρα κάνουμε μια στάση στη Σκούρτα(2.467μ.) να πάρουμε δυνάμεις και ξεκινάμε το περπάτημά μας στο γνωστό Λαιμό. Πριν φθάσουμε στο οροπέδιο, οι αμύητοι της παρέας είχαμε την ευκαιρία με τη βοήθεια δύο έμπειρων ορειβατών να περάσουμε το πέρασμα του Γιόσου, μία εμπειρία που μας ανέβασε την αδρεναλίνη και μας «άνοιξε την όρεξη»!

Φθάνοντας στο σταυροδρόμι για τα δύο καταφύγια (Χρ. Κάκαλος, Γιόσος Αποστολίδης) του οροπεδίου βλέπεις το επιβλητικό Στεφάνι ή Θρόνος του Δία στην ευθεία σου. Στα δεξιά σου βρίσκεται ο Προφήτης Ηλίας (2.803μ) και δεξιά από το Στεφάνι (2.909μ), την ευθεία του καταφυγίου η κορυφή Τούμπα (2.801μ).

Το απόγευμα του Σαββάτου μετά την απαραίτητη ξεκούραση μια μικρή ομάδα ξεκινάει για να ανέβει στην υψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα ή Πάνθεον (2.917μ). Αφού περνάμε κάτω από το θρόνο του Δία κινούμαστε για λίγο στα “ζωνάρια” και αντικρίζουμε το περίφημο Λούκι του Μύτικα, ένα αναρριχητικό ανέβασμα που δεν προτείνεται για αρχάριους ή για υψοφοβικούς! Οπλισμένοι με το απαραίτητο θάρρος ξεκινάμε αυτή την μικρή αλλά δύσκολη ανάβαση η οποία όμως, θα μας ανταμείψει πλουσιοπάροχα προσφέροντας κάποια μαθήματα ταπεινότητας και δίνοντάς μας τη δυνατότητα να υπερβούμε τα όρια μας, πνευματικά και σωματικά. Τα συναισθήματα που σε πλημμυρίζουν όταν επιτέλους φτάνεις στην κορυφή είναι δύσκολο να περιγραφούν έτσι απλά σε λέξεις. Στην κορυφή νιώθεις την απόλυτη μαγεία του βουνού και αισθάνεσαι σαν ένα αόρατο πεδίο να σε σκεπάζει και να μην σε αφήνει να φύγεις. Η κατάβαση γίνεται πάλι από το Λούκι και ήταν πιο χρονοβόρα και απαιτητική από την ανάβαση. Παίρνοντας πάλι το μονοπάτι για το καταφύγιο κάτω από το αχνό φως του ηλιοβασιλέματος σταματάμε λίγο για να χαζέψουμε τα Καζάνια από τη θέση Πόρτες, μια περιοχή παράξενα όμορφη. Η καλοκαιρινή πανσέληνος ήρθε σαν επιστέγασμα μιας υπέροχης μέρας που θα την θυμόμαστε για πάντα!

Η επόμενη μέρα μας βρίσκει να χαζεύουμε το Στεφάνι, το οποίο λούζει το πρώτο φως της ημέρας και ήταν ένας πολύ καλός οιωνός για την εξόρμησή μας. Οι δύο ομάδες ξεκινούν από το καταφύγιο, η μία προς το καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός και η άλλη προς την κορυφή Σκολιό (2.911μ), από τα ζωνάρια του Μύτικα και στη συνέχεια κατάβαση προς το καταφύγιο και έπειτα προς τη θέση Πριόνια. Στην αρχή του μονοπατιού, το οποίο περνάει κάτω από το Στεφάνι και δίπλα από το Λούκι του Μύτικα είχαμε την ευκαιρία να δούμε αγριόγιδα, πλήρως προσαρμοσμένα στην ανθρώπινη παρουσία. Τα Ζωνάρια του Μύτικα είναι μια πανέμορφη διαδρομή. Το μονοπάτι είναι εύκολο, η θέα υπέροχη και έχεις την ευκαιρία κοιτώντας πίσω σου να δεις τα «μυτάκια» που σχηματίζουν την ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας. Βεβαίως, το μονοπάτι μετά από ένα σημείο γίνεται ανηφορικό και χρειάζεται λίγο προσπάθεια αλλά σε αποζημιώνει όταν αρχίσεις να βλέπεις στα δεξιά σου τον Μύτικα, την Κακόσκαλα που ενώνει τον Μύτικα με τη Σκάλα.

Αφήνουμε πίσω μας τη Σκάλα(2.866μ) και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε βλέποντας στα δεξιά πεντακάθαρα το Μύτικα και το Στεφάνι, από κάτω τα Μεγάλα Καζάνια και ευθεία την κορυφή Σκολιό. Η κορυφή ήταν γύρω στη μισή ώρα και φθάνοντας η ψυχική ανάταση που πήραμε ήταν από τα καλύτερα συναισθήματα που μπορείς να νιώσεις.

Βγάζοντας τις καθιερωμένες φωτογραφίες, αφήσαμε το Σκολιό και αρχίσαμε το μονοπάτι προς το καταφύγιο. Κατά την κατάβασή μας είχαμε την τύχη και την τιμή να παρακολουθήσουμε την προσπάθεια των πρώτων αθλητών του Faethon Olympus Marathon που με αφετηρία τον Ελασσόνα ανεβαίνει μέχρι τα 2.911μ στην κορυφή Σκολιό. Είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική δύναμη των αθλητών που ανέβαιναν το απότομο αυτό μονοπάτι και να αποτελέσουμε μέρος της προσπάθειάς τους. Συνεχίσαμε την κατάβασή μας και αφήνοντας πίσω μας το αλπικό τοπίο μπαίνουμε σε δάσος γεμάτο με ρόμπολο ενώ στο βάθος φαίνεται το περίφημο φαράγγι του Ενιπέα και στο αριστερό χέρι η ράχη Γομαροστάλι, ίσως η πιο σύντομη διαδρομή για να ανέβει κανείς από τα Πριόνια στο Οροπέδιο. Στο δάσος, κατεβαίνοντας, συναντάμε ορχιδέες, τσάι ολύμπου, αγριοφράουλες και σμέουρα. Το τελευταίο μέρος της διαδρομής ξεκινάει από το καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός και φτάνει μέσα από το δάσος της σιωπής στη θέση Πριόνια (1.100μ), όπου μας περιμένουν τα αυτοκίνητα για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Η διαδρομή περνάει μέσα από εντυπωσιακό δάσος με οξιές και είναι ιδιαίτερα κατηφορική. Φθάνοντας στα Πριόνια βουτάμε τα πόδια μας στον Ενιπέα και ξεκινάμε για Λιτόχωρο.

To ταξίδι μας φτάνει κάπου εδώ στο τέλος του. Ο Όλυμπος, αυτός ο άγριος αλλά και όμορφος ταυτόχρονα γίγαντας, μας άφησε να δούμε λίγα από τα μυστικά του. Τα συναισθήματα που γεμίσαμε τις καρδιές μας είναι τόσο έντονα που θα μας ακολουθούν για πάντα. Οι εικόνες του βουνού , η γαλήνη του τοπίου, το δέος της ιστορίας του θα μείνουν ανεξίτηλα μέσα μας. Τελικά, κατάλαβα τι εννοούσε ο Καβάφης όταν έλεγε πως σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι.