Το φθινόπωρο είναι η ιδανική εποχή για να επισκεφτείς δάση με οξιές. Είναι η περίοδος που τα δέντρα αλλάζουν τα χρώματα των φύλλων τους από πράσινα σε χρυσαφί, κίτρινα και κόκκινα με αποτέλεσμα να υπάρχει μια πανδαισία χρωμάτων για τα μάτια μας.
Προσωπικά ήταν η πρώτη μου φορά που πήγαινα στο Βόιο και μπορώ να πω, χωρίς να θέλω να υπερβάλλω, πως έμεινα έκπληκτος. Κατά την γνώμη μου είναι ένα από τα πιο όμορφα βουνά (το 80% αποτελείται από δάσος οξιάς και ρόμπολου), είναι μια εύκολη πεζοπορική διαδρομή χωρίς απότομες ανηφόρες και με ομαλό έδαφος και τέλος προσφέρεται για διάσχιση.
Σαν σύλλογος αποφασίσαμε να έχουμε 2 διαδρομές: και οι δύο είχαν κοινή αφετηρία από το εκκλησάκι στην άσφαλτο πάνω από τον Πεντάλοφο με κατεύθυνση την κορυφή του προφήτη Ηλία. Εκεί η δεύτερη ομάδα θα επέστρεφε πίσω ενώ η πρώτη θα συνέχιζε ακολουθώντας την κορυφογραμμή μέχρι να φτάσει κοντά στην Νέα Κοτύλη.
Ξεκινήσαμε από την Άρτα γύρω στις 6 το πρωί και φτάσαμε στον προορισμό μας γύρω στις 10. Είχε αρκετή συννεφιά με αέρα που έκανε την αίσθηση του κρύου να φαντάζει πολλούς βαθμούς υπό το μηδέν!
Το μονοπάτι ήταν πανέμορφο με τα φυλλοβόλα δέντρα να έχουν δημιουργήσει έναν διάδρομο από φύλλα κίτρινα και κόκκινα που σε συνδυασμό με την χαμηλή συννεφιά που υπήρχε, σου έδινε την ψευδαίσθηση πως ήσουν σε κάποια επική ταινία! Βεβαίως το βουνό μας επιφύλασσε και άλλες εκπλήξεις. Έτσι καθώς αφήσαμε το μονοπάτι μέσα στο δάσος και βγήκαμε στην κορυφογραμμή προς τον Προφήτη Ηλία έβλεπες την εναλλαγή του φθινοπώρου στον χειμώνα. Από την μία είχες τα κίτρινα και κόκκινα δέντρα και στο βάθος με θέα προς την κορυφή έβλεπες τα δέντρα να είναι ντυμένα με μια λευκή πάχνη. Κάπως έτσι φτάσαμε κοντά στην κορυφή του προφήτη Ηλία με τις περιβόητες σκάλες που δεν είναι τίποτα το δύσκολο παρά ένα παιχνίδι . Πρόκειται απλά για δύο σιδερένιες σκάλες, κολλημένες στον βράχο, που βοηθούν τους ορειβάτες να προσεγγίσουν τον Προφήτη Ηλία.
Η ομάδα της διάσχισης έφτασε στον Προφήτη Ηλία μετά από 2.30 ώρες , καθίσαμε λίγο για τις απαραίτητες ανάσες, είδαμε τη θέα και το εκκλησάκι της κορυφής και συνεχίσαμε την κορυφογραμμή. Από τον προφήτη Ηλία συνεχίζει ένα μονοπάτι, πάνω στη ράχη του βουνού όπου σε κάποια σημεία είναι γυμνό και σε κάποια δασωμένο. Ο αρχηγός της αποστολής μας έκανε μια ιστορική αναδρομή των μαχών που έγιναν στο Βόιο με αφορμή κάποιους κάλυκες από σφαίρες που βρήκαμε. Το Βόιο ήταν το φυσικό σύνορο που χώριζε τον Γράμμο από την Καστοριά. Εκεί έγιναν σκληρές μάχες ανάμεσα στους αντάρτες και τον στρατό κατά τη διάρκεια του εμφυλίου γιατί η κατοχή του Βοίου θα σήμαινε ένα σημαντικό προπύργιο για τον Γράμμο. Έτσι είναι εμφανείς οι τρύπες που άφησαν οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί και τα ορύγματα που σκάφτηκαν στο βουνό για την υπεράσπιση του.
Η διαδρομή συνέχισε από την κορυφογραμμή, όπου και προσεγγίσαμε δύο ακόμη κορυφές , η μία εκ των οποίων σχηματίζει μια πολύ ωραία κόψη. Σε όλη την κορυφογραμμή έχεις θέα από την μία τον όγκο του Γράμμου και από την άλλη βλέπεις την λίμνη της Καστοριάς και στο βάθος η ματιά σου φτάνει μέχρι το Βίτσι.
Οι υπέροχες εικόνες των φυλλοβόλων δέντρων σε ακολουθούν και στη συνέχεια. Αν και μετά από ένα σημείο φτάσαμε σε αγροτικό δρόμο, ακόμη και αυτός ήταν καλυμμένος με κίτρινα και κόκκινα φύλλα από δέντρα και το πάτημα πάνω τους ήταν τόσο ανάλαφρο που ήλπιζες να μην τελειώσει. Δυστυχώς μετά από κάποια ώρα φτάσαμε στη διασταύρωση του δρόμου που ήταν και το τέλος αυτής της διαδρομής.
Κλείνοντας, ο επιθυμητός σκοπός της εξόρμησης μας πιστεύω πως πέτυχε. Καταφέραμε να θαυμάσουμε δύο εποχές να εναλλάσσονται μπροστά μας. Από την μία τα υπέροχα χρώματα του φθινοπώρου και από την άλλη ο παγωμένος χειμώνας.
