Η ορειβασία είναι μια δραστηριότητα σε φυσικό περιβάλλον και πιο συγκεκριμένα στο βουνό. Όπως κάθε φυσική δραστηριότητα ο συμμετέχων πρέπει να προσαρμοστεί στις συνθήκες που θα συναντήσει. Επομένως, χρειάζεται να ακολουθήσει ορισμένους κανόνες. Για να μην υπάρξει κάποια παρανόηση, η ορειβασία δεν είναι επικίνδυνη. Απλά η ζωή στην πόλη μας έχει απομονώσει από την φύση σε σημείο που βασικά ζητήματα όπως ο περίπατος σε μια πλαγιά να φαντάζει σαν κάτι δύσκολο και επικίνδυνο. Σκεφθείτε ότι οι παππούδες μας που ασχολούνταν με την κτηνοτροφία ή την γεωργία είχαν ως αυτονόητα αυτά που εμείς θεωρούμε ως επικίνδυνα.
Αφορμή για το άρθρο ήταν μια πρόσφατη εξόρμηση του συλλόγου μας όπου ήρθαμε αντιμέτωποι με κακές καιρικές συνθήκες. Ασυνήθιστο για την εποχή (αρχές Ιουνίου) χιόνι, χαμηλές θερμοκρασίες και ομίχλη επιδείνωσαν την κατάσταση. Εδώ μπαίνει το ερώτημα, πόσο έτοιμη είμαστε για μια ορειβατική εξόρμηση; Έχουμε τον κατάλληλο εξοπλισμό;
Οι περισσότεροι ορειβάτες γνωρίζουν (και όσοι δεν το γνωρίζουν καλό θα ήταν να το μάθουν) πως το βουνό δεν έχει καλοκαίρι. Εκεί που έχει ήλιο μια ξαφνική καλοκαιρινή μπόρα μπορεί να ρίξει τις θερμοκρασίες πολύ χαμηλά. Σκούφος, γάντια και αντιανεμικό δεν πρέπει αν λείπουν από το σακίδιο χειμώνα καλοκαίρι. Η ομίχλη είναι κακός σύντροφος στην ορειβασία. Εύκολα μπορούμε να χαθούμε και να πρέπει να ψάξουμε για το μονοπάτι χωρίς πανικό, αλλά και να έχουμε δυνάμεις να περπατήσουμε πιο πολλές ώρες χωρίς να μας καταβάλει η κούραση.
Όλη αυτή η γνώση για το πως θα χαρούμε την ορειβασία ασφαλέστερα παρέχεται από τις σχολές ορειβασίας. Πόσοι όμως έχουν παρακολουθήσει έστω και μια σχολή αρχαρίων; Πολλά τα ερωτήματα. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Όταν ξεκίνησε η ορειβασία στην Ελλάδα οι νέοι ορειβάτες μάθαιναν από τους παλιούς. Οι σχολές ήταν λίγες και μόνο σε μεγάλα αστικά κέντρα. Αν πήγαινε κάποιος από το σύλλογο να παρακολουθήσει μια τότε οι υπόλοιποι μάθαιναν από αυτόν, σωστά τα μετέφερε έχει καλώς, λάθος τα μετάφερε λάθος τα μαθαίναμε.
Ένας άλλος ανασταλτικός παράγοντας είναι και το κόστος ειδικά σήμερα για τα νέα παιδιά σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Η ανταπάντηση είναι όμως πόσο κοστολογείς τη ζωή σου; 2.000, 3.000, 4.000 ευρώ; Μπορούμε να βάλουμε τη ζωή μας σε μια ζυγαριά και να πούμε πως δεν έχουμε λεφτά για τον εξοπλισμό και το διακινδυνεούμε; Δεν θα παρακολουθήσουμε μια σχολή και θα συνεχίσουμε στα τυφλά;
Έχει τύχει να βρεθώ σε καταφύγιο όπου γίνονταν σχολή ορειβασίας αρχαρίων και κάποια στιγμή ο δάσκαλος θέλησε να δείξει κάτι το οποίο ήταν "εκτός ύλης". Μου έκανε εντύπωση το ότι από τους συμμετέχοντες πολλοί δεν ενδιαφέρθηκαν να το παρακολουθήσουν. Παρατηρώντας καλύτερα είδα πως αρκετοί από τους μαθητές ήταν βαριεστημένοι και γενικά δεν έδειχναν ενδιαφέρον. Όμως τα άτομα αυτά θα ολοκληρώσουν τη σχολή και θα θεωρείται πως έχουν μια κατάρτιση στο βουνό
Εν κατακλείδι, στο βουνό προέχει η ασφάλεια. Σκοπός κάθε ορειβατικού συλλόγου είναι να προάγει τις ποίκιλες δραστηριότητες του βουνού, ελαχιστοποιώντας τον κίνδυνο για τα μέλη του. Θέλουμε ο νέος κόσμος να ακολουθεί τις εξορμήσεις μας ώστε η ορειβασία να έχει μια συνέχεια και μια προοπτική. Όμως, δεν μπορούμε να αφήνουμε στην τύχη την ανθρώπινη ζωή. Δεν γίνεται όσο καλόβουλοι και να είναι οι παλιοί, να στηριζόμαστε μόνο στην εμπειρία τους. Οι εποχές έχουν αλλάξει και το κενό που υπήρχε ανάμεσα στην εμπειρία και στην γνώση έρχονται να καλύψουν οι διάφορες σχολές που δραστηριοποιούνται στην χώρα μας. Σίγουρα η επιλογή της κατάλληλης σχολής είναι ένα θέμα. Τα έξοδα της συμμετοχής, ειδικά στην περίοδο οικονομικής κρίσης, είναι ένα άλλο ζήτημα αλλά η γνώση και οι εμπειρίες που θα αποκτήσει κάποιος θα του χρησιμεύσουν για μια ζωή και σίγουρα αν ποτέ χρειασθεί ίσως να τον σώσουν σε μια δύσκολη κατάσταση.